Van Châtelus-Le-Marcheix naar Châlus (14-5 tot 19-5-07)

14 mei Naar Châtelus-Le-Marcheix 19 km afgelegd 1070 km

We hebben goed geslapen, ondanks het feit dat we met zijn zessen in de gîte verblijven. Er rest ons nog bitter weinig om te ontbijten. L. heeft nog wat “Madeleines” en P. heeft nog enkele toastjes “pain de Mie”. Dit smaakt nergens naar, maar met wat beleg en een kop oploskoffie valt het nog mee. We wachten tot 8u tot de winkels openen. Lekker vers brood, geen baguette, want dat is al na enkele uren niet meer crocant en, na een dag lijkt het meer op kauwgom. Wel een notenbroodje bvb. Dat blijft enkele dagen eetbaar. Een pelgrim leert zijn plan trekken… Le Docteur Conquet krijgt geen gelijk. Hij probeerde ons gisteren bang te maken voor bospaden omdat het hier wemelt van de slangen en omdat de paden volgens hem bijna onbegaanbaar zijn. In plaats van elke pelgrim die hij ontmoet op een dwaalspoor te brengen zou hij misschien beter zelf de route eens lopen. De man moet wel berucht zijn, want in onze gids wordt zonder namen te noemen melding gemaakt van personen die een andere route adviseren. Het is gewoon prachtig in het bos met hele mooie paden. We lopen wel met zijn zessen in dezelfde richting maar elk volgt zijn eigen tempo. Zo ontmoeten we elkaar wel onderweg. Het is fris, zwaarbewolkt maar het blijft voorlopig droog. Via Arrènes gaan we door het bos met een stevige klim van 450 m naar 680 m. We zijn in Le Limousin en dat is weer een hele mooie streek. Prachtige vergezichten onderweg. Blijkbaar zijn we de vlugste stappers want we komen als eersten toe aan de Mairie van Châtelus-le-Marcheix. Van zodra de dame van het gemeentehuis ons ziet grijpt ze al naar haar stempel. Blijkbaar zijn ze het hier al heel gewoon om pelgrims te zien. De gemeente heeft een pelgrimsgîte en miss Sarah Leith, poetsvrouw in het schooltje heeft de sleutel. Dus naar het schooltje waar we inderdaad de Engelse jonge vrouw ontmoeten. Ze toont ons de weg naar de gîte. Heel mooi, wat klein met een dortoir met drie stapelbedjes. We bakenen gauw ons territorium af en even later komen Trienette en Adri en nog later Frans en Betsy toe. We zijn weer samen. Het is wat eng in de slaapkamer. Er is net genoeg plaats tussen de bedjes om er langszij tussen te gaan. Maar niemand klaagt. Je hoeft dit toch niet te doen? We hebben er toch allemaal voor gekozen? Vlug kousen en ondergoed uitwassen (wat een vuil sopje!) met “savon de Marseille”, zeep die voor alles kan dienen. Het is buiten weer beginnen regenen en de was wil moeilijk drogen. We kletsen gezellig bij aan tafel. P. speelt wat mondharmonica en Trienette zingt. Frans vat de reden van zijn pelgrimstocht in één woord samen: “Ik doe het om te ont-moeten” zegt hij. Mensen ontmoeten maar ook het niet moeten van allerlei dingen. Mooi toch? ’s Avonds krijgen we een super lekkere maaltijd in een restaurantje. Ook dit is pelgrimeren. Gezellig elkaar ontmoeten zonder te moeten!

15 mei 2007-05-17 Naar Saint-Léonard de Noblat 30 km afgelegd 1100 km

Deze nacht verschrikkelijk slecht geslapen. Alle mogelijke niet verbale menselijke geluiden gehoord. Van diep gegrom tot een stoomaflatend geluid als van een locomotief die wel wil vertrekken maar niet op gang komt. Om maar te zwijgen van krakende bedden, gehoest, gesnuif, mensen die er ’s nachts eens uit moeten of die nog wat willen drinken… Een voorsmaakje van de refugios in Spanje, zegt Trienette die de Camino al in 2000 liep vanaf St.-Jean-Pied-De-Port. Frans en Betsie gaan vandaag niet zo ver. Dus nemen we uitgebreid afscheid van deze sympathieke Nederlands-Limburgers. Trienette en Adri doen dezelfde etappe. Trienette, opgewekt als altijd kijkt naar buiten en zegt dat het een schitterende dag wordt. De meer bezadigde Adri wijst haar terecht: Prijs de dag niet voor het avond is! Zegt hij… Schitterende mensen zijn dat ! Het is leuk stappen vandaag. Onderweg zien we veel mooie malse bruine koeien. Volgens L. die wat slagers in de familie heeft zijn dat de beroemde Limousinkoeien, tot bij ons beroemd voor hun malse vlees. Onderweg ontmoeten we 5 Duitse pelgrims die de tocht in etappes van twee weken maken. Dit jaar gaan ze tot Limoges. We verbazen ons over hun beperkte bagage. Aangekomen in Saint-Léonard gaan we naar het office de tourisme. Deze plaats heeft een eigen pelgrimsgîte. Er zijn al 5 Duitse pelgrims zegt mevrouw, maar wij kunnen er nog bij. We worden in de gîte verwelkomd door een op zijn zachtst gesproken merkwaardig mannetje. Een man van rond de zestig met een lichaamslengte van pakweg 1m30. Hij stelt zich voor als frère Patrice uit de abdij van Orval. Hij draagt een veel te grote slobbertrui, en een jeansbroek waarvan de pijpen enkele keren zijn omgeslaan. Hij is niet te spreken over de Duitsers die hem blijkbaar hebben genegeerd en prompt twee kamers hebben ingenomen. Op zijn kamer zijn nog twee bedden vrij. Voor P en L. dus… Het mannetje zegt dat hij op de terugweg is van Rome en er ongeveer 4000 km opzitten heeft! Hij toont als bewijs zijn credencial maar die is al oud en van Rome of Orval valt geen stempel te bespeuren. Vreemde kabouter! Hij volgt een politiereeks op de televisie die hij steeds maar luider zet, drinkt ondertussen een fles wijn, en gaat af en toe buiten een sigaret roken. Eigenaardig religieus gedrag vinden we… Hij vertelt dat hij goede vriend is van Filip en Mathilde en heel goed le Roi Bauduoin heeft gekend. Frère Patrice is hier al drie dagen want hij heeft een blessure. Morgen trekt hij weer verder. Hij gaat een etappe doen van 50 km zegt hij. Als hij plots merkt dat de Duitsers met hele grote draagtassen binnenkomen ruikt hij onraad. “ Mais ils sont en voiture!” zegt hij. Hij gaat onmiddellijk naar buiten en vindt inderdaad op het kerkplein een auto met Duitse nummerplaat. Het kot is nu echt te klein! Hij maakt zich zeer boos, maar omdat hij geen woord Duits spreekt blijft hij tekens doen en roepen: “Hé vous! Voiture! Voiture!” De Duitse delegatie staat er wat bedrempeld bij. Ondertussen zijn Adri en Trienette ook toegekomen in dezelfde gîte. Er is nog een zetel in de keuken die kan omgevormd worden tot bed. Nu zit de gîte dus echt wel vol. Patrice heeft gelijk. Een echte pelgrim draagt al zijn bagage zelf en laat zich niet begeleiden door een auto. Misschien hebben zich nog pelgrims aangemeld in het touristenbureau en hebben ze te horen gekregen dat de gîte volzet is. Niet netjes dus van onze Duitse broeders…We brengen een kort stadsbezoekje : in de kerk ligt Saint Léonard begraven. Er hangen handboeien boven zijn graf. Hij is dan ook de patroon van alle gevangenen, ook van die mensen die symbolisch gevangen zitten in een keurslijf van egoïsme of hoogmoed. Voor de mooie kerk staat het standbeeld van Gay-Lussac, de Franse natuurkundige en inwoner van deze stad, die de gaswetten ontwikkelde. Onrechtstreeks bezorgde deze man P. ooit een herexamen voor fysica. De wraak is zoet. Er wordt geen bezoek gebracht aan zijn museum!

16 mei 2007 Naar Limoges 21 km afgelegd: 1121 km

Alweer slecht geslapen door allerlei geluiden die notre petit frère Patrice deze nacht produceerde. Ook geluiden die ons weer doen denken aan de gaswetten van Gay-Lussac… Patrice staat om 6u. op en veronderstelt blijkbaar dat iedereen er dan maar uit moet. Licht aan, rommelen in zijn bagage, over en weer lopen, zuchten, hoesten en kriepen. Duitsland houdt zich gedeisd. Iedereen krijgt een hand maar onze Duitse broeders wordt zelfs geen blik gegund. Patrice neemt zijn staf, zijn rugzak, zijn veel te grote jeansvest en zijn alpinopet. Hij vertrekt. Als we hem vragen of hij niet moet ontbijten zegt hij:”Non, je ne mange jamais le matin…” Weg is hij… Schoorvoetend komen de Duitsers aan onze ontbijttafel staan. “Wir haben es nicht gewusst” is er nu niet bij, want ze bieden hun verontschuldigingen aan en zeggen erbij dat ze naar Limoges gaan en daar in een hotel zullen slapen. Ja, wij ook, want L krijgt er bezoek en je kan moeilijk met je familie in een pelgrimsgîte kruipen ! Ook zij vertrekken. We doen nog gauw de afwas en wat vinden wij in de koelkast? De vuile borden en bestek van frère Patrice! Dat ventje zullen we ook niet gauw vergeten denken we. We nemen uitgebreid afscheid van Adri en Trienette. De kans is zeer klein dat we elkaar nog in een grote stad zoals Limoges tegen het lijf lopen. Het is echt slecht weer vandaag. Een miezerige druilregen. Alles zit potdicht en er is geen wind. Gelukkig hebben we een goed regenpak en regencape. We mogen toch echt niet klagen. Dit is eigenlijk de eerste dag dat het weer zo slecht is. We schieten zeer goed op want stappen is het enige wat je kan doen in zo een weer. In het office du Tourisme leggen we uit dat we een bescheiden hotelletje zoeken. We krijgen een folder met wel 50 verschillende hotels. Na wat zoeken kiezen we hotel Paris en gaan via het stadsplan op zoek. Wie zien we aan de ingang van het hotel? Juist! Adri en Trienette! Is dit nog toeval? Dat is toch bijna niet te geloven… Kort daarna arriveert het bezoek van L. Verbaasd over onze baard. Een prettig weerzien. De auto wordt gestald en we drinken een glaasje. We merken dat we zoveel te vertellen hebben maar met woorden onmogelijk kunnen weergeven wat we al hebben meegemaakt…Voor P is het een verademing om eindelijk eens alleen op een kamer te kunnen slapen. Voor L. ook maar dan met zijn vrouw, voor het eerst sinds vele weken.

17 mei 2007 Rustdag Limoges

Het regent vandaag onophoudelijk. L. gaat met familie een bezoek brengen aan Rocamadour. P. blijft in Limoges. Bezoek aan kathedraal en musée de la Résistance.

18 mei 2007 Rustdag Limoges

L. gaat op zoek naar een schoenmaker. De hakken van zijn schoenen zijn versleten. De schoenmaker herstelt de schoenen zeer deskundig en wil niet betaald worden door een pelgrim! In de voormiddag brengen we een stadsbezoek. Vooral de kerk St.-Michel loont de moeite om te bezoeken. We willen ook het porceleinmuseum bezoeken maar dat is dicht. We zien dat het wel open is op zaterdagavond tussen 18 en 24 u. Dit ter gelegenheid van een museumavond. In de namiddag hebben we andere plannen. We brengen een bezoek aan het martelaarsdorp Oradour-sur-Glane op 20 km van Limoges. Op 10 juni 1944 omsingelt een eenheid van de Waffen-SS het dorp. 642 mannen, vrouwen en kinderen vinden de dood door kogels en vuur. Ter nagedachtenis van dit drama is het martelaarsdorp van Oradour sinds 1944 in de oude staat behouden gebleven. Om het waarom ervan te begrijpen is er een herdenkingscentrum opgericht. In 5 expositieruimten probeert men de bezoeker te verduidelijken hoe het zo ver is kunnen komen. We zijn zeer onder de indruk en zullen ons dit bezoek voor de rest van onze dagen blijven herinneren.

19 mei 2007 Aixe-sur-Vienne naar Châlus 30 km afgelegd 1151 km

Weer maken we dankbaar gebruik van de auto van ons bezoek. Rudy en Marianne en Bettie brengen ons naar Aixe-sur-Vienne, even buiten Limoges. We hebben er geen enkele moeite mee dat we eigenlijk een stukje van het parcours overslaan. We hebben meer dan genoeg kilometers afgelegd om Limoges te bezoeken en zien het echt niet zitten om 10 km dwars door deze drukke stad te moeten stappen. Het parcours valt een beetje tegen… Veel asfaltbaan, eigenlijk wat te veel. L. heeft last van zijn rug ondanks het feit dat we met een lichte dagrugzak stappen. In Rocamadour gleed hij uit en heeft zich daar waarschijnlijk bezeerd. P. heeft zijn schoenen gewisseld en stapt nu met een B-C-schoen. Deze zijn zwaarder dan de vorige en vragen weer een aanpassing vooral aan de flink doorgezakte rechter voet. Maar het gaat ! Nu maar hopen dat deze schoenen het nog 1400 km uithouden tot Santiago…De laatste drie km maken veel goed. We lopen weer langs bospaden. Het is warm weer. Aangekomen in Châlus drinken we nog wat op een terras voor de “Lawrence of Arabia”. Volgens de jonge waard heeft Lawrence hier in deze herberg verbleven in 1909 en vierde hij hier zelfs zijn 20ste verjaardag. Daar zijn bewijzen voor want hij schreef op die dag vanuit Châlus een brief naar zijn moeder. In Châlus staat ook een oud kasteel waar Richard Leeuwenhart zou gestorven zijn… We worden terug gebracht naar ons hotel in Limoges en ondertussen is Ernie gearriveerd. Hij gaat met ons mee de komende zes stapdagen. Laten we hopen dat het weer een beetje zal meezitten want de voorspellingen zien er echt niet rooskleurig uit…

Voor enkele foto's, klik op http://foto.zita.be/9997664167

Van St Amand-Montrond naar Bénévent-l’Abbaye (6-5 tot 13-5-07)

6-5-7 Naar St Amand-Montrond. 15 km totaal 868 km

Het lijkt ons beter af en toe een halve rustdag te nemen ipv een hele. Daarom vandaag een korte etappe. Het weer is zeer mistig en koud, Belgisch november weer. Een groot verschil met vorige week, maar we klagen niet, voorlopig blijven we droog. Het landschap is ook Vlaams. We wandelen precies in de Vlaamse Ardennen. Een groot contrast met de eindeloze velden, akkers en wijngaarden van de Champagnestreek. Dankzij het plannetje van Mme Mativon vinden we vlot het kloosterhuis. We krijgen een bescheiden slaapplaats en moeten onze slaapzak gebruiken. Er is ruimte voor wel 10 personen maar we zijn de enige gasten. P gaat een slaatje eten in een brasserie en L warmt soep met brood. Tijd zat om nog wat te flaneren in de lege straten van St Amand. Blijkbaar zit iedereen aan de tv gekluisterd om de evolutie van de verkiezingen op de voet te volgen. ’s Avonds eten we, ook net als in Gent en even lekker, in een Turks restaurant. We slapen vroeg want morgen gaan we ver(der) stappen...


7-5-7 Naar le Châtelet. 31 km totaal 899 km

Om 7u 15 zijn we al ‘en route’. We steken de Cher over en volgen een aangenaam pad. Via GR is deze etappe 37 km lang, maar hier en daar korten we de weg in. Sinds Vézelay zien we naast GR tekens ook gele pijlen die meer de historische route volgen. Deze route is beduidend korter, maar volgt in grote lijnen de GR-route. En wat doen wij? Juist! Vandaag is het zwaar bewolkt en regenachtig. Rond 14u zijn we al in le Châtelet. Een bereidwillige dame kan ons le Pont Bayard aanraden. Een bescheiden hotelletje voor bescheiden pelgrims. Bij het drinken van een glas zien we de gele gids ”voie de Vézelay” liggen. L vergelijkt die route met de GR-route. De gele historische weg blijkt 10 stapdagen ofte 250 km korter te zijn dan het traject van ‘onze’ GR 654!!! De gids bestaat uit losse blaadjes en kaarten. Makkelijk, je hoeft niet steeds de complete gids uit te halen, maar enkel dat blaadje dat je deze dag nodig hebt. Zo gaat deze route dwars door Limoges, de GR met een grote bocht errond. Dat maakt een verschil van tientallen km.
’s Avonds krijgen we nog een voedzame, smakelijke pastamaaltijd en kruipen vroeg onder de wol.


8-5-7 Naar Chateaumeillant. 17 km totaal 916 km

Bij het ontbijt ontmoeten we een pelgrim per fiets. We zagen zijn fiets: een oude Peugeotfiets met klassiek koersstuur en gewone banden. We beginnen het gesprek in het Frans, maar het is (alweer) een Nederlander. Hij vertrok op 1 mei uit Leiden en maakt etappes van 125 km. Hij is lovend over België. Vooral Vlaams en Waals Brabant en de Ardennen bekoren hem. Hij klaagt wat over de felle tegenwind en de zwaar bewolkte lucht. Hij gaat niet door tot Compostella maar stopt ergens in de Pyreneeën. De hotellier houdt een ‘livre d’or’ bij met alle namen van de pelgrims die bij hem logeren met hun motivatie. Van elke pelgrim neemt hij een foto. Zijn hotel ‘le Pont Bayard’ is dan ook een aanrader voor elke pelgrim. Goed en goedkoop.
Via de GR komen we, na een rondje ‘le Châtelet’ in een klein gehucht: Preugne. Door een raam zien we een pottenbakker aan het werk aan de draaitafel. Hij wenkt ons binnen en biedt zijn arm aan wegens té vuile handen. Hij heeft de tijd, is stressloos, en geeft volop uitleg over zijn beroep. Als hij merkt dat Frans niet onze moedertaal is schakelt hij over op Tarzan-Frans, waarbij hij met beeldende handen zijn woorden ondersteunt. Om de motieven op potten en pannen te verduidelijken gebruikt hij klanknabootsingen. ‘Le Berry’ ( dep. Cher et Indre) is gekend voor zijn pottenbakkers. Ze hebben het geleerd van de Schotten tijdens de 100-jarige oorlog. Wat zou Mme le professeur daarvan zeggen? Hij toont verschillende motieven van dieren zoals eenden, uilen, vissen en... hanen. “Het symbool van Frankrijk en het enige dier dat victorie kraait terwijl het met zijn poten in de stront staat”, lacht hij. Vandaag is het een feestdag, 8 mei, la fin de la guerre 40-45, tac, tac, tac, verduidelijkt hij nog.
We nemen afscheid en wat verder begint het te regenen! Na meer dan 900 km! Gelukkig is het niet ver en zijn we rond de middag op een camping met chalets en zelfs logement voor groepen. We zijn de enigen die er gebruik van maken. In het dorp is het doods en verlaten. P maakt zich ernstig zorgen, de naden van beide schoenen komen los. Bernadetje! ...Ze moeten het zeker nog uithouden tot het volgende bezoek op 16 mei. We proberen dan maar in een miezerige regen onze was te drogen. Humeurig en sip kauwen we in de keuken op de laatste sneetjes brood met smeerkaas.
Er komt nog een koppel Nederlanders binnen. Meneer en mevrouw (niet echtgenote maar schoonzus) liepen al eerder naar Santiago via le Puy en willen nu opnieuw het pelgrimsgevoel ervaren langs de ‘voie de Vézelay’. Zouden wij dat van onze vrouwen mogen? Ik denk het niet!
Die nacht dromen we van kapotte schoenen, schoonzussen, regen en was die niet wil drogen.


9-5-7 Naar La Châtre 23 km totaal 939 km

7u: Na het verorberen van de allerlaatste broodresten gaan we in Chateaumeillant op zoek naar een boulangerie. Een man bekijkt meewarig onze rugzakken: “jullie liever dan ik”, zegt hij. Een fijne miezerige motregen verplicht ons regenbroek en poncho aan te trekken. Gelukkig kunnen we vandaag ‘voie de Vézelay’ volgen, da’s toch 8 km korter. Langs mooie veldwegen komen we aan het kerkje van Néret. Nadat onze aanvankelijk blinde ogen zich aangepast hebben genieten we van de sfeervolle stille ruimte. Regenweer doet ons vlug stappen en om half twee staan we, warempel in de zon, al aan het klooster. Ja, ze hebben een abri de nuit, maar er hebben al 2 mensen gereserveerd. Er is wel plaats voor 4 maar als bij de reservés een vrouw is mogen wij er niet meer bij! De schoonzus!... Ons besluit is vlug genomen. Het enige dat we nog willen is een stempel en de kortste weg naar de jeugdherberg. Opgelucht toont de man ons de weg. Een schattige juf ontvangt ons zeer hartelijk. 11 EUR p.p. voor douche, gesteven lakens, allé, alle comfort. Liefje, liefje wat wil je nog meer?
George Sand, de beroemde schrijfster is zowat het visitekaartje van La Châtre. In haar interessant museum is zowaar ook een vogelverzameling te zien. Fletse, zielige, stoffige, afgeleefde, soms staart- of pootloze beestjes zijn de prooi van het museumkevertje geworden. Bij het lezen van de folder wordt het duidelijk. De verzameling ontstond door expedities in de 18de en 19de eeuw. De jongste exemplaren zijn dus minstens 100 jaar oud en dat zie je!
In een café ontmoeten we weer zwager en schoonzus. De knieën van schoonzus zijn het ook aan het begeven. Het zijn echt twee sympathieke mensen en we hebben een aangenaam gesprek. ’s Avonds warmen we in de keuken choucroute. Heerlijk met een glaasje wijn en brood.



10-5-7 Naar Cluis 30 km totaal 969 km

Bij mooi helder weer stappen we een combinatie van GR en gele pijlen van de voie de Vézelay. Via sms vernemen we dat het in Gent regent en koud is. De ijsheiligen doen er hun best! Weer ontmoeten we de sympathieke Nederlanders. Vandaag stappen we 10 km verder dan zij, dus is de kans klein dat we ze nog zullen tegenkomen. Jammer! Vlot gestapt als we in Cluis in een echte refuge voor pelgrims aankomen. Onze credencial wordt grondig gecontroleerd want enkel pelgrims mogen hier binnen. Misprijzend bekijkt hij onze topogids van de GR 654: “da’s een gids voor wandelaars, niet voor pelgrims”. Als lid van de franse Genootschap verkoopt hij trouwens de gele gids, die de historische route beschrijft én korter is. We kopen dus maar een gids en zullen vanaf nu de gele pijlen volgen. De refuge is prachtig! Een volledig nieuw ingericht huisje met alle comfort. En dat voor slechts 7 EUR pp. Volgens de gastheer komt er nog een pelgrim. Wij zijn in blijde verwachting. Maar er komt niemand opdagen.
P leest zijn boek uit, schrijft voorin een nota (en e-mailadres) voor een volgende pelgrim en laat het daar achter. Wie zal er op reageren?


11-5-7 Naar Eguzon 27 km totaal 996 km

Vandaag voor het eerst gewerkt met de losbladige gids van ‘voie de Vézelay’. Makkelijk! Enkel kaartje en beschrijving van de etappe en weg zijn we. Net op tijd gekocht want de uitpijling is zwakjes. Even buiten Cluis passeren we een 42 m hoog viaduct gewaardeerd door bengi- jumpers.
Rond de middag komen we in Gargilesse, een juweeltje van een dorp, bewoond door vele kunstenaars. Hier woonde trouwens ook George Sand. Frederik Chopin zocht hier zijn vriendin op en dat kunnen we best begrijpen. Het is hier prachtig! De crypte van de kerk heeft goed bewaarde muurschilderingen uit de XIIde tot de XVde eeuw. We eten een lekkere pizza in hotel-restaurant “les artistes”. Aan de muur, hoe kan het anders, portretten van de alom aanwezige George Sand.
Nog 11 km naar Eguzon, maar we nemen de tijd. In Cuzion begint de afdaling naar de Creuze en maken we dankbaar gebruik van stokken. Dit gebied doet denken aan de Ardennen en dat voelen we, de laatste 5 km zijn ronduit lastig! De chambre d’ hôte bij Mme Rouet is weer eens fantastisch, een compleet ingericht huis voor ons tweeën. We zijn net terug van boodschappen doen als het begint te regenen. So what? We zijn binnen. Het liedje van Lou Reed “just a perfect day ..” zit in ons hoofd.


12-5-7 La Souterraine 34 km totaal 1030 ! km

Het weer is droog, winderig en zonnig en we zien prachtige zichten van de Sidelle, zijrivier van de Creuze. We ontmoeten 2 Zwitsers die we eerder al in le Châtelet zagen. Ze zijn ongeveer 70 jaar en stappen tot Limoges. Het parcours is zo goed beschreven dat we besluiten de kaarten bij ons bezoek in Limoges achter te laten. Ook papier weegt en we kunnen elke gram teveel missen als kiespijn. Bovendien geeft de nieuwe gids een schat aan informatie over overnachtingsmogelijkheden. We verblijven in een schitterend oud huis met eiken trappen en enorme kamers dat gerund wordt door een Engels echtpaar. Tijdens het eten in een restaurant herkennen we zo de andere pelgrims. Bruingebrand, verfrommelde broek, t-shirt en teva sandalen, je haalt ze er zo uit! Pier en Luc vallen op door hun crocs! Het ene koppel pelgrims zijn Nederlanders, de anderen spreken iets onduidelijks. Scandinavisch?... Later blijken het ook Nederlanders te zijn uit Maastricht!


13-5-7 Naar Bénévent-l’Abbaye 21 km totaal 1051 km

Vanaf hier zijn we niet meer alleen. Bij het ontbijt met z’n zessen hebben we allen hetzelfde doel: Santiago. Het wordt een gezellige babbel met terugblikken op tocht en ontmoetingen. De mevrouw die gemiddeld 7punt 3 loopt per uur werd door de anderen ook voorbij gesjeesd! Johan, de kok- doctor in geschiedenis was ook een tijdje de kompaan van het koppel uit Maastricht. Onderweg zien we voor het eerst een grote groene smaragdhagedis. We komen vlotjes in Bénévent l’Abbaye. Na een grondige controle van onze credencial geeft docteur Conquet de sleutel van de refuge. Er zijn té veel nep-pelgrims op weg die een goedkope slaapplaats zoeken, maar de auto om de hoek parkeren. 6 EUR is inderdaad goedkoop! We krijgen onze stempel en hij schrijft er bij dat we echte pelgrims zijn, dit ter informatie voor volgende gastheren van refuges. Hij waarschuwt voor de vele adders in de streek. De beet is niet dodelijk maar je kan er weken ziek van zijn. “Vermijd dus het lopen in hoog gras” geeft hij als raad mee. We nemen intrek in een schooltje waar enkele matrassen liggen, douche, en 2 toiletten zijn. Na een uurtje zijn we weer met z’n zessen. We begingen de stommiteit deze morgen geen brood te kopen. Er rest ons enkel wat toastjes en sneetjes “pain de mie”. Dit lijkt eerder kauwgom dan brood! Samen met Nederland gaan we een pint drinken en ontmoeten nog 4 pelgrims met de fiets. Dit wordt druk! Gelukkig kunnen we ’s avonds nog iets eten ‘chez Lisa’, een hele vriendelijke dame die zal verdelen wat er is. Gezellig. Het uitzicht vanuit de refuge is ronduit schitterend. Morgen eerst eten kopen... Het is even wennen nu we met zessen de ruimte moeten delen, mais on se débrouille...