Van Châtelus-Le-Marcheix naar Châlus (14-5 tot 19-5-07)
14 mei Naar Châtelus-Le-Marcheix 19 km afgelegd 1070 km
We hebben goed geslapen, ondanks het feit dat we met zijn zessen in de gîte verblijven. Er rest ons nog bitter weinig om te ontbijten. L. heeft nog wat “Madeleines” en P. heeft nog enkele toastjes “pain de Mie”. Dit smaakt nergens naar, maar met wat beleg en een kop oploskoffie valt het nog mee. We wachten tot 8u tot de winkels openen. Lekker vers brood, geen baguette, want dat is al na enkele uren niet meer crocant en, na een dag lijkt het meer op kauwgom. Wel een notenbroodje bvb. Dat blijft enkele dagen eetbaar. Een pelgrim leert zijn plan trekken… Le Docteur Conquet krijgt geen gelijk. Hij probeerde ons gisteren bang te maken voor bospaden omdat het hier wemelt van de slangen en omdat de paden volgens hem bijna onbegaanbaar zijn. In plaats van elke pelgrim die hij ontmoet op een dwaalspoor te brengen zou hij misschien beter zelf de route eens lopen. De man moet wel berucht zijn, want in onze gids wordt zonder namen te noemen melding gemaakt van personen die een andere route adviseren. Het is gewoon prachtig in het bos met hele mooie paden. We lopen wel met zijn zessen in dezelfde richting maar elk volgt zijn eigen tempo. Zo ontmoeten we elkaar wel onderweg. Het is fris, zwaarbewolkt maar het blijft voorlopig droog. Via Arrènes gaan we door het bos met een stevige klim van 450 m naar 680 m. We zijn in Le Limousin en dat is weer een hele mooie streek. Prachtige vergezichten onderweg. Blijkbaar zijn we de vlugste stappers want we komen als eersten toe aan de Mairie van Châtelus-le-Marcheix. Van zodra de dame van het gemeentehuis ons ziet grijpt ze al naar haar stempel. Blijkbaar zijn ze het hier al heel gewoon om pelgrims te zien. De gemeente heeft een pelgrimsgîte en miss Sarah Leith, poetsvrouw in het schooltje heeft de sleutel. Dus naar het schooltje waar we inderdaad de Engelse jonge vrouw ontmoeten. Ze toont ons de weg naar de gîte. Heel mooi, wat klein met een dortoir met drie stapelbedjes. We bakenen gauw ons territorium af en even later komen Trienette en Adri en nog later Frans en Betsy toe. We zijn weer samen. Het is wat eng in de slaapkamer. Er is net genoeg plaats tussen de bedjes om er langszij tussen te gaan. Maar niemand klaagt. Je hoeft dit toch niet te doen? We hebben er toch allemaal voor gekozen? Vlug kousen en ondergoed uitwassen (wat een vuil sopje!) met “savon de Marseille”, zeep die voor alles kan dienen. Het is buiten weer beginnen regenen en de was wil moeilijk drogen. We kletsen gezellig bij aan tafel. P. speelt wat mondharmonica en Trienette zingt. Frans vat de reden van zijn pelgrimstocht in één woord samen: “Ik doe het om te ont-moeten” zegt hij. Mensen ontmoeten maar ook het niet moeten van allerlei dingen. Mooi toch? ’s Avonds krijgen we een super lekkere maaltijd in een restaurantje. Ook dit is pelgrimeren. Gezellig elkaar ontmoeten zonder te moeten!
15 mei 2007-05-17 Naar Saint-Léonard de Noblat 30 km afgelegd 1100 km
Deze nacht verschrikkelijk slecht geslapen. Alle mogelijke niet verbale menselijke geluiden gehoord. Van diep gegrom tot een stoomaflatend geluid als van een locomotief die wel wil vertrekken maar niet op gang komt. Om maar te zwijgen van krakende bedden, gehoest, gesnuif, mensen die er ’s nachts eens uit moeten of die nog wat willen drinken… Een voorsmaakje van de refugios in Spanje, zegt Trienette die de Camino al in 2000 liep vanaf St.-Jean-Pied-De-Port. Frans en Betsie gaan vandaag niet zo ver. Dus nemen we uitgebreid afscheid van deze sympathieke Nederlands-Limburgers. Trienette en Adri doen dezelfde etappe. Trienette, opgewekt als altijd kijkt naar buiten en zegt dat het een schitterende dag wordt. De meer bezadigde Adri wijst haar terecht: Prijs de dag niet voor het avond is! Zegt hij… Schitterende mensen zijn dat ! Het is leuk stappen vandaag. Onderweg zien we veel mooie malse bruine koeien. Volgens L. die wat slagers in de familie heeft zijn dat de beroemde Limousinkoeien, tot bij ons beroemd voor hun malse vlees. Onderweg ontmoeten we 5 Duitse pelgrims die de tocht in etappes van twee weken maken. Dit jaar gaan ze tot Limoges. We verbazen ons over hun beperkte bagage. Aangekomen in Saint-Léonard gaan we naar het office de tourisme. Deze plaats heeft een eigen pelgrimsgîte. Er zijn al 5 Duitse pelgrims zegt mevrouw, maar wij kunnen er nog bij. We worden in de gîte verwelkomd door een op zijn zachtst gesproken merkwaardig mannetje. Een man van rond de zestig met een lichaamslengte van pakweg 1m30. Hij stelt zich voor als frère Patrice uit de abdij van Orval. Hij draagt een veel te grote slobbertrui, en een jeansbroek waarvan de pijpen enkele keren zijn omgeslaan. Hij is niet te spreken over de Duitsers die hem blijkbaar hebben genegeerd en prompt twee kamers hebben ingenomen. Op zijn kamer zijn nog twee bedden vrij. Voor P en L. dus… Het mannetje zegt dat hij op de terugweg is van Rome en er ongeveer 4000 km opzitten heeft! Hij toont als bewijs zijn credencial maar die is al oud en van Rome of Orval valt geen stempel te bespeuren. Vreemde kabouter! Hij volgt een politiereeks op de televisie die hij steeds maar luider zet, drinkt ondertussen een fles wijn, en gaat af en toe buiten een sigaret roken. Eigenaardig religieus gedrag vinden we… Hij vertelt dat hij goede vriend is van Filip en Mathilde en heel goed le Roi Bauduoin heeft gekend. Frère Patrice is hier al drie dagen want hij heeft een blessure. Morgen trekt hij weer verder. Hij gaat een etappe doen van 50 km zegt hij. Als hij plots merkt dat de Duitsers met hele grote draagtassen binnenkomen ruikt hij onraad. “ Mais ils sont en voiture!” zegt hij. Hij gaat onmiddellijk naar buiten en vindt inderdaad op het kerkplein een auto met Duitse nummerplaat. Het kot is nu echt te klein! Hij maakt zich zeer boos, maar omdat hij geen woord Duits spreekt blijft hij tekens doen en roepen: “Hé vous! Voiture! Voiture!” De Duitse delegatie staat er wat bedrempeld bij. Ondertussen zijn Adri en Trienette ook toegekomen in dezelfde gîte. Er is nog een zetel in de keuken die kan omgevormd worden tot bed. Nu zit de gîte dus echt wel vol. Patrice heeft gelijk. Een echte pelgrim draagt al zijn bagage zelf en laat zich niet begeleiden door een auto. Misschien hebben zich nog pelgrims aangemeld in het touristenbureau en hebben ze te horen gekregen dat de gîte volzet is. Niet netjes dus van onze Duitse broeders…We brengen een kort stadsbezoekje : in de kerk ligt Saint Léonard begraven. Er hangen handboeien boven zijn graf. Hij is dan ook de patroon van alle gevangenen, ook van die mensen die symbolisch gevangen zitten in een keurslijf van egoïsme of hoogmoed. Voor de mooie kerk staat het standbeeld van Gay-Lussac, de Franse natuurkundige en inwoner van deze stad, die de gaswetten ontwikkelde. Onrechtstreeks bezorgde deze man P. ooit een herexamen voor fysica. De wraak is zoet. Er wordt geen bezoek gebracht aan zijn museum!
16 mei 2007 Naar Limoges 21 km afgelegd: 1121 km
Alweer slecht geslapen door allerlei geluiden die notre petit frère Patrice deze nacht produceerde. Ook geluiden die ons weer doen denken aan de gaswetten van Gay-Lussac… Patrice staat om 6u. op en veronderstelt blijkbaar dat iedereen er dan maar uit moet. Licht aan, rommelen in zijn bagage, over en weer lopen, zuchten, hoesten en kriepen. Duitsland houdt zich gedeisd. Iedereen krijgt een hand maar onze Duitse broeders wordt zelfs geen blik gegund. Patrice neemt zijn staf, zijn rugzak, zijn veel te grote jeansvest en zijn alpinopet. Hij vertrekt. Als we hem vragen of hij niet moet ontbijten zegt hij:”Non, je ne mange jamais le matin…” Weg is hij… Schoorvoetend komen de Duitsers aan onze ontbijttafel staan. “Wir haben es nicht gewusst” is er nu niet bij, want ze bieden hun verontschuldigingen aan en zeggen erbij dat ze naar Limoges gaan en daar in een hotel zullen slapen. Ja, wij ook, want L krijgt er bezoek en je kan moeilijk met je familie in een pelgrimsgîte kruipen ! Ook zij vertrekken. We doen nog gauw de afwas en wat vinden wij in de koelkast? De vuile borden en bestek van frère Patrice! Dat ventje zullen we ook niet gauw vergeten denken we. We nemen uitgebreid afscheid van Adri en Trienette. De kans is zeer klein dat we elkaar nog in een grote stad zoals Limoges tegen het lijf lopen. Het is echt slecht weer vandaag. Een miezerige druilregen. Alles zit potdicht en er is geen wind. Gelukkig hebben we een goed regenpak en regencape. We mogen toch echt niet klagen. Dit is eigenlijk de eerste dag dat het weer zo slecht is. We schieten zeer goed op want stappen is het enige wat je kan doen in zo een weer. In het office du Tourisme leggen we uit dat we een bescheiden hotelletje zoeken. We krijgen een folder met wel 50 verschillende hotels. Na wat zoeken kiezen we hotel Paris en gaan via het stadsplan op zoek. Wie zien we aan de ingang van het hotel? Juist! Adri en Trienette! Is dit nog toeval? Dat is toch bijna niet te geloven… Kort daarna arriveert het bezoek van L. Verbaasd over onze baard. Een prettig weerzien. De auto wordt gestald en we drinken een glaasje. We merken dat we zoveel te vertellen hebben maar met woorden onmogelijk kunnen weergeven wat we al hebben meegemaakt…Voor P is het een verademing om eindelijk eens alleen op een kamer te kunnen slapen. Voor L. ook maar dan met zijn vrouw, voor het eerst sinds vele weken.
17 mei 2007 Rustdag Limoges
Het regent vandaag onophoudelijk. L. gaat met familie een bezoek brengen aan Rocamadour. P. blijft in Limoges. Bezoek aan kathedraal en musée de la Résistance.
18 mei 2007 Rustdag Limoges
L. gaat op zoek naar een schoenmaker. De hakken van zijn schoenen zijn versleten. De schoenmaker herstelt de schoenen zeer deskundig en wil niet betaald worden door een pelgrim! In de voormiddag brengen we een stadsbezoek. Vooral de kerk St.-Michel loont de moeite om te bezoeken. We willen ook het porceleinmuseum bezoeken maar dat is dicht. We zien dat het wel open is op zaterdagavond tussen 18 en 24 u. Dit ter gelegenheid van een museumavond. In de namiddag hebben we andere plannen. We brengen een bezoek aan het martelaarsdorp Oradour-sur-Glane op 20 km van Limoges. Op 10 juni 1944 omsingelt een eenheid van de Waffen-SS het dorp. 642 mannen, vrouwen en kinderen vinden de dood door kogels en vuur. Ter nagedachtenis van dit drama is het martelaarsdorp van Oradour sinds 1944 in de oude staat behouden gebleven. Om het waarom ervan te begrijpen is er een herdenkingscentrum opgericht. In 5 expositieruimten probeert men de bezoeker te verduidelijken hoe het zo ver is kunnen komen. We zijn zeer onder de indruk en zullen ons dit bezoek voor de rest van onze dagen blijven herinneren.
19 mei 2007 Aixe-sur-Vienne naar Châlus 30 km afgelegd 1151 km
Weer maken we dankbaar gebruik van de auto van ons bezoek. Rudy en Marianne en Bettie brengen ons naar Aixe-sur-Vienne, even buiten Limoges. We hebben er geen enkele moeite mee dat we eigenlijk een stukje van het parcours overslaan. We hebben meer dan genoeg kilometers afgelegd om Limoges te bezoeken en zien het echt niet zitten om 10 km dwars door deze drukke stad te moeten stappen. Het parcours valt een beetje tegen… Veel asfaltbaan, eigenlijk wat te veel. L. heeft last van zijn rug ondanks het feit dat we met een lichte dagrugzak stappen. In Rocamadour gleed hij uit en heeft zich daar waarschijnlijk bezeerd. P. heeft zijn schoenen gewisseld en stapt nu met een B-C-schoen. Deze zijn zwaarder dan de vorige en vragen weer een aanpassing vooral aan de flink doorgezakte rechter voet. Maar het gaat ! Nu maar hopen dat deze schoenen het nog 1400 km uithouden tot Santiago…De laatste drie km maken veel goed. We lopen weer langs bospaden. Het is warm weer. Aangekomen in Châlus drinken we nog wat op een terras voor de “Lawrence of Arabia”. Volgens de jonge waard heeft Lawrence hier in deze herberg verbleven in 1909 en vierde hij hier zelfs zijn 20ste verjaardag. Daar zijn bewijzen voor want hij schreef op die dag vanuit Châlus een brief naar zijn moeder. In Châlus staat ook een oud kasteel waar Richard Leeuwenhart zou gestorven zijn… We worden terug gebracht naar ons hotel in Limoges en ondertussen is Ernie gearriveerd. Hij gaat met ons mee de komende zes stapdagen. Laten we hopen dat het weer een beetje zal meezitten want de voorspellingen zien er echt niet rooskleurig uit…
Voor enkele foto's, klik op http://foto.zita.be/9997664167
We hebben goed geslapen, ondanks het feit dat we met zijn zessen in de gîte verblijven. Er rest ons nog bitter weinig om te ontbijten. L. heeft nog wat “Madeleines” en P. heeft nog enkele toastjes “pain de Mie”. Dit smaakt nergens naar, maar met wat beleg en een kop oploskoffie valt het nog mee. We wachten tot 8u tot de winkels openen. Lekker vers brood, geen baguette, want dat is al na enkele uren niet meer crocant en, na een dag lijkt het meer op kauwgom. Wel een notenbroodje bvb. Dat blijft enkele dagen eetbaar. Een pelgrim leert zijn plan trekken… Le Docteur Conquet krijgt geen gelijk. Hij probeerde ons gisteren bang te maken voor bospaden omdat het hier wemelt van de slangen en omdat de paden volgens hem bijna onbegaanbaar zijn. In plaats van elke pelgrim die hij ontmoet op een dwaalspoor te brengen zou hij misschien beter zelf de route eens lopen. De man moet wel berucht zijn, want in onze gids wordt zonder namen te noemen melding gemaakt van personen die een andere route adviseren. Het is gewoon prachtig in het bos met hele mooie paden. We lopen wel met zijn zessen in dezelfde richting maar elk volgt zijn eigen tempo. Zo ontmoeten we elkaar wel onderweg. Het is fris, zwaarbewolkt maar het blijft voorlopig droog. Via Arrènes gaan we door het bos met een stevige klim van 450 m naar 680 m. We zijn in Le Limousin en dat is weer een hele mooie streek. Prachtige vergezichten onderweg. Blijkbaar zijn we de vlugste stappers want we komen als eersten toe aan de Mairie van Châtelus-le-Marcheix. Van zodra de dame van het gemeentehuis ons ziet grijpt ze al naar haar stempel. Blijkbaar zijn ze het hier al heel gewoon om pelgrims te zien. De gemeente heeft een pelgrimsgîte en miss Sarah Leith, poetsvrouw in het schooltje heeft de sleutel. Dus naar het schooltje waar we inderdaad de Engelse jonge vrouw ontmoeten. Ze toont ons de weg naar de gîte. Heel mooi, wat klein met een dortoir met drie stapelbedjes. We bakenen gauw ons territorium af en even later komen Trienette en Adri en nog later Frans en Betsy toe. We zijn weer samen. Het is wat eng in de slaapkamer. Er is net genoeg plaats tussen de bedjes om er langszij tussen te gaan. Maar niemand klaagt. Je hoeft dit toch niet te doen? We hebben er toch allemaal voor gekozen? Vlug kousen en ondergoed uitwassen (wat een vuil sopje!) met “savon de Marseille”, zeep die voor alles kan dienen. Het is buiten weer beginnen regenen en de was wil moeilijk drogen. We kletsen gezellig bij aan tafel. P. speelt wat mondharmonica en Trienette zingt. Frans vat de reden van zijn pelgrimstocht in één woord samen: “Ik doe het om te ont-moeten” zegt hij. Mensen ontmoeten maar ook het niet moeten van allerlei dingen. Mooi toch? ’s Avonds krijgen we een super lekkere maaltijd in een restaurantje. Ook dit is pelgrimeren. Gezellig elkaar ontmoeten zonder te moeten!
15 mei 2007-05-17 Naar Saint-Léonard de Noblat 30 km afgelegd 1100 km
Deze nacht verschrikkelijk slecht geslapen. Alle mogelijke niet verbale menselijke geluiden gehoord. Van diep gegrom tot een stoomaflatend geluid als van een locomotief die wel wil vertrekken maar niet op gang komt. Om maar te zwijgen van krakende bedden, gehoest, gesnuif, mensen die er ’s nachts eens uit moeten of die nog wat willen drinken… Een voorsmaakje van de refugios in Spanje, zegt Trienette die de Camino al in 2000 liep vanaf St.-Jean-Pied-De-Port. Frans en Betsie gaan vandaag niet zo ver. Dus nemen we uitgebreid afscheid van deze sympathieke Nederlands-Limburgers. Trienette en Adri doen dezelfde etappe. Trienette, opgewekt als altijd kijkt naar buiten en zegt dat het een schitterende dag wordt. De meer bezadigde Adri wijst haar terecht: Prijs de dag niet voor het avond is! Zegt hij… Schitterende mensen zijn dat ! Het is leuk stappen vandaag. Onderweg zien we veel mooie malse bruine koeien. Volgens L. die wat slagers in de familie heeft zijn dat de beroemde Limousinkoeien, tot bij ons beroemd voor hun malse vlees. Onderweg ontmoeten we 5 Duitse pelgrims die de tocht in etappes van twee weken maken. Dit jaar gaan ze tot Limoges. We verbazen ons over hun beperkte bagage. Aangekomen in Saint-Léonard gaan we naar het office de tourisme. Deze plaats heeft een eigen pelgrimsgîte. Er zijn al 5 Duitse pelgrims zegt mevrouw, maar wij kunnen er nog bij. We worden in de gîte verwelkomd door een op zijn zachtst gesproken merkwaardig mannetje. Een man van rond de zestig met een lichaamslengte van pakweg 1m30. Hij stelt zich voor als frère Patrice uit de abdij van Orval. Hij draagt een veel te grote slobbertrui, en een jeansbroek waarvan de pijpen enkele keren zijn omgeslaan. Hij is niet te spreken over de Duitsers die hem blijkbaar hebben genegeerd en prompt twee kamers hebben ingenomen. Op zijn kamer zijn nog twee bedden vrij. Voor P en L. dus… Het mannetje zegt dat hij op de terugweg is van Rome en er ongeveer 4000 km opzitten heeft! Hij toont als bewijs zijn credencial maar die is al oud en van Rome of Orval valt geen stempel te bespeuren. Vreemde kabouter! Hij volgt een politiereeks op de televisie die hij steeds maar luider zet, drinkt ondertussen een fles wijn, en gaat af en toe buiten een sigaret roken. Eigenaardig religieus gedrag vinden we… Hij vertelt dat hij goede vriend is van Filip en Mathilde en heel goed le Roi Bauduoin heeft gekend. Frère Patrice is hier al drie dagen want hij heeft een blessure. Morgen trekt hij weer verder. Hij gaat een etappe doen van 50 km zegt hij. Als hij plots merkt dat de Duitsers met hele grote draagtassen binnenkomen ruikt hij onraad. “ Mais ils sont en voiture!” zegt hij. Hij gaat onmiddellijk naar buiten en vindt inderdaad op het kerkplein een auto met Duitse nummerplaat. Het kot is nu echt te klein! Hij maakt zich zeer boos, maar omdat hij geen woord Duits spreekt blijft hij tekens doen en roepen: “Hé vous! Voiture! Voiture!” De Duitse delegatie staat er wat bedrempeld bij. Ondertussen zijn Adri en Trienette ook toegekomen in dezelfde gîte. Er is nog een zetel in de keuken die kan omgevormd worden tot bed. Nu zit de gîte dus echt wel vol. Patrice heeft gelijk. Een echte pelgrim draagt al zijn bagage zelf en laat zich niet begeleiden door een auto. Misschien hebben zich nog pelgrims aangemeld in het touristenbureau en hebben ze te horen gekregen dat de gîte volzet is. Niet netjes dus van onze Duitse broeders…We brengen een kort stadsbezoekje : in de kerk ligt Saint Léonard begraven. Er hangen handboeien boven zijn graf. Hij is dan ook de patroon van alle gevangenen, ook van die mensen die symbolisch gevangen zitten in een keurslijf van egoïsme of hoogmoed. Voor de mooie kerk staat het standbeeld van Gay-Lussac, de Franse natuurkundige en inwoner van deze stad, die de gaswetten ontwikkelde. Onrechtstreeks bezorgde deze man P. ooit een herexamen voor fysica. De wraak is zoet. Er wordt geen bezoek gebracht aan zijn museum!
16 mei 2007 Naar Limoges 21 km afgelegd: 1121 km
Alweer slecht geslapen door allerlei geluiden die notre petit frère Patrice deze nacht produceerde. Ook geluiden die ons weer doen denken aan de gaswetten van Gay-Lussac… Patrice staat om 6u. op en veronderstelt blijkbaar dat iedereen er dan maar uit moet. Licht aan, rommelen in zijn bagage, over en weer lopen, zuchten, hoesten en kriepen. Duitsland houdt zich gedeisd. Iedereen krijgt een hand maar onze Duitse broeders wordt zelfs geen blik gegund. Patrice neemt zijn staf, zijn rugzak, zijn veel te grote jeansvest en zijn alpinopet. Hij vertrekt. Als we hem vragen of hij niet moet ontbijten zegt hij:”Non, je ne mange jamais le matin…” Weg is hij… Schoorvoetend komen de Duitsers aan onze ontbijttafel staan. “Wir haben es nicht gewusst” is er nu niet bij, want ze bieden hun verontschuldigingen aan en zeggen erbij dat ze naar Limoges gaan en daar in een hotel zullen slapen. Ja, wij ook, want L krijgt er bezoek en je kan moeilijk met je familie in een pelgrimsgîte kruipen ! Ook zij vertrekken. We doen nog gauw de afwas en wat vinden wij in de koelkast? De vuile borden en bestek van frère Patrice! Dat ventje zullen we ook niet gauw vergeten denken we. We nemen uitgebreid afscheid van Adri en Trienette. De kans is zeer klein dat we elkaar nog in een grote stad zoals Limoges tegen het lijf lopen. Het is echt slecht weer vandaag. Een miezerige druilregen. Alles zit potdicht en er is geen wind. Gelukkig hebben we een goed regenpak en regencape. We mogen toch echt niet klagen. Dit is eigenlijk de eerste dag dat het weer zo slecht is. We schieten zeer goed op want stappen is het enige wat je kan doen in zo een weer. In het office du Tourisme leggen we uit dat we een bescheiden hotelletje zoeken. We krijgen een folder met wel 50 verschillende hotels. Na wat zoeken kiezen we hotel Paris en gaan via het stadsplan op zoek. Wie zien we aan de ingang van het hotel? Juist! Adri en Trienette! Is dit nog toeval? Dat is toch bijna niet te geloven… Kort daarna arriveert het bezoek van L. Verbaasd over onze baard. Een prettig weerzien. De auto wordt gestald en we drinken een glaasje. We merken dat we zoveel te vertellen hebben maar met woorden onmogelijk kunnen weergeven wat we al hebben meegemaakt…Voor P is het een verademing om eindelijk eens alleen op een kamer te kunnen slapen. Voor L. ook maar dan met zijn vrouw, voor het eerst sinds vele weken.
17 mei 2007 Rustdag Limoges
Het regent vandaag onophoudelijk. L. gaat met familie een bezoek brengen aan Rocamadour. P. blijft in Limoges. Bezoek aan kathedraal en musée de la Résistance.
18 mei 2007 Rustdag Limoges
L. gaat op zoek naar een schoenmaker. De hakken van zijn schoenen zijn versleten. De schoenmaker herstelt de schoenen zeer deskundig en wil niet betaald worden door een pelgrim! In de voormiddag brengen we een stadsbezoek. Vooral de kerk St.-Michel loont de moeite om te bezoeken. We willen ook het porceleinmuseum bezoeken maar dat is dicht. We zien dat het wel open is op zaterdagavond tussen 18 en 24 u. Dit ter gelegenheid van een museumavond. In de namiddag hebben we andere plannen. We brengen een bezoek aan het martelaarsdorp Oradour-sur-Glane op 20 km van Limoges. Op 10 juni 1944 omsingelt een eenheid van de Waffen-SS het dorp. 642 mannen, vrouwen en kinderen vinden de dood door kogels en vuur. Ter nagedachtenis van dit drama is het martelaarsdorp van Oradour sinds 1944 in de oude staat behouden gebleven. Om het waarom ervan te begrijpen is er een herdenkingscentrum opgericht. In 5 expositieruimten probeert men de bezoeker te verduidelijken hoe het zo ver is kunnen komen. We zijn zeer onder de indruk en zullen ons dit bezoek voor de rest van onze dagen blijven herinneren.
19 mei 2007 Aixe-sur-Vienne naar Châlus 30 km afgelegd 1151 km
Weer maken we dankbaar gebruik van de auto van ons bezoek. Rudy en Marianne en Bettie brengen ons naar Aixe-sur-Vienne, even buiten Limoges. We hebben er geen enkele moeite mee dat we eigenlijk een stukje van het parcours overslaan. We hebben meer dan genoeg kilometers afgelegd om Limoges te bezoeken en zien het echt niet zitten om 10 km dwars door deze drukke stad te moeten stappen. Het parcours valt een beetje tegen… Veel asfaltbaan, eigenlijk wat te veel. L. heeft last van zijn rug ondanks het feit dat we met een lichte dagrugzak stappen. In Rocamadour gleed hij uit en heeft zich daar waarschijnlijk bezeerd. P. heeft zijn schoenen gewisseld en stapt nu met een B-C-schoen. Deze zijn zwaarder dan de vorige en vragen weer een aanpassing vooral aan de flink doorgezakte rechter voet. Maar het gaat ! Nu maar hopen dat deze schoenen het nog 1400 km uithouden tot Santiago…De laatste drie km maken veel goed. We lopen weer langs bospaden. Het is warm weer. Aangekomen in Châlus drinken we nog wat op een terras voor de “Lawrence of Arabia”. Volgens de jonge waard heeft Lawrence hier in deze herberg verbleven in 1909 en vierde hij hier zelfs zijn 20ste verjaardag. Daar zijn bewijzen voor want hij schreef op die dag vanuit Châlus een brief naar zijn moeder. In Châlus staat ook een oud kasteel waar Richard Leeuwenhart zou gestorven zijn… We worden terug gebracht naar ons hotel in Limoges en ondertussen is Ernie gearriveerd. Hij gaat met ons mee de komende zes stapdagen. Laten we hopen dat het weer een beetje zal meezitten want de voorspellingen zien er echt niet rooskleurig uit…
Voor enkele foto's, klik op http://foto.zita.be/9997664167
6 opmerkingen:
We blijven jullie volgen, dag per dag. Schitterend bezig! Voeten en schoenen hopelijk ok? Doe zo verder mannen!
Luc en Katrien duimen voor jullie
Dag iedereen! Groeten vanuit Mussidan! Vandaag is het echt heel warm. Ernie is bij ons en wandelt ook morgen nog mee. Alles is nog steeds OK. Geen problemen meer met schoenen (P). L schept geen steentjes meer op dank zij kleine getjes. We zijn nog een kleine 300 km van de Spaanse grens...Frankrijk is een overweldigend land om door te wandelen. We houden jullie op de hoogte!
Pier en Luc
Altijd weer leuk om jullie verhalen te lezen!!
Het wordt een beetje verslavend... Dus blijf vooral stappen en schrijven.
Kus
Mona
Beste,
met veel interesse lees ik af en toe, maar dikwijls, jullie boeiende verslagen. Het geeft een gevoel van ... daar zou ik willen bij zijn ... . Hopelijk mag ik P. nog dikwijls ont-moeten en wat van zijn opgedane levenswijsheden horen ... . Heel, heel hartelijk en tot later,
Hugo
Prachtig zoals jullie dit doen. Ont-moeten is dan ook een woord die ik zal trachten te onthouden. Ik zou zeggen: blijven stappen en vooral, blijven schrijven. Ik blijf met veel belangstelling lezen
Dag Pier,
Ik ben bij Hadewich en ik heb met de tandem gereden. Ik ben nu aan het 'parelen' met rode parels... net zoals mijn crocs.
En die armband krijgt Hadewich dan van mij.
Deze morgen zijn we bij Koen geweest. Hij had nog een beetje pijn maar kon al goed knuffelen.
Ik heb ook in Hadewich haar hemelbed geslapen. En de kuikentjes komen bijna uit. Ik ben al elke dag s gaan piepen.
Is het daar mooi weer? Als je een postzegel kan vinden van het land waar je nu bent, zou ik die graag hebben. (ik spaar nog maar net postzegels)
We hebben foto's bekeken van toen Hadewich klein was en van haar woestijnreis. Wist je dat mijn juf toen nog geen krullen had?
Veel x jes en een goed weertje...
kusje kusje kusje, xxx
Maud Schattebout (Desouter)
(Hadewich was de 'typ-juf' en ik verzon het verhaaltje)
Een reactie posten