Van Villalcazar de Sirga naar Ponferrada (18/6 tot 23/6/07)
18-6-07 Naar SAN NICOLAS DEL REAL CAMINO 40 km totaal 2022 km
Vandaag overschrijden we de 2000 km. Een nieuwe mijlpaal! We staan om 6u op, eten vlug een stukje brood en vertrekken. We weten dat we in het volgende dorp, 6 km verder, kunnen ontbijten.
Het is heel fris en zwaar bewolkt. Volgens ons gidsje hebben we vandaag veel tijd om na te denken want er is niet veel afleiding. Het landschap bestaat uit eindeloze vlakke velden. We lopen over de cañadas reales, de routes die de schaapherders volgen en door heel Spanje lopen. Als het elders warm is, is het hier heet en moet je maar zien dat je genoeg water bij je hebt. Wij hebben geluk met het koude, regenachtige weer! Toch komen er meer en meer brede opklaringen. Na 5 km horen we in de verte muziek. Een slimme Spanjaard heeft hier een bar met toiletten geïmproviseerd. Een stroomgenerator zorgt voor elektriciteit. Hij verkoopt frisdrank en bocadillos aan woekerprijzen. Ook dit is de camino. Heel wat mensen proberen een graantje mee te pikken en maken dat de weg steeds commerciëler wordt. Er werden zelfs, langs de kant van de weg, bomen geplant, zodat de pelgrims in de schaduw kunnen lopen. De klacht die je van oude pelgrims dikwijls hoort: ‘ Het wordt te makkelijk, er zijn steeds meer voorzieningen’. Dat is misschien wel zo maar de afstand blijft!
We wilden stoppen in Moratinos, maar de albergue, de herberg is vol. Er is geen plaats meer. Geen probleem, 6 km verder, in San Nicolas del Real Camino is er weer een refuge. En we hebben geluk, we nemen de laatste plaatsen in! Marcel en P delen een kamer, de anderen slapen in de dormitoria. Als P buiten op het terras een biertje drinkt, komt een Nederlander aan. Hij is 66, heeft vandaag 46 km gestapt, kan er niet meer bij en wil niet verder. Hij vindt het niet erg ergens in zijn slaapzak in een hoekje te kruipen. P legt de waard het probleem uit, de pelgrim heeft geluk! Hij mag op een sofa de nacht doorbrengen.
’s Avonds genieten we van een heerlijk pelgrimsmenu. Het wordt kwart over negen! Da’s laat voor een pelgrim, want morgen om 6u...
19-6-07 Naar RELIEGOS 38 km totaal 2060 km
Het is een gewoonte geworden. We hebben geen wekker meer nodig. We eten gauw een mueslireep en vertrekken. Vandaag lopen we een authentiek stuk camino door zacht glooiend landschap. Heel wat huizen hier zijn met leem gebouwd. Hier is weinig hout en natuursteen voorhanden. Daarom vermengt men leem met stro en laat het in de zon drogen. De gebouwen moeten wel elk jaar opnieuw met leem worden bestreken. Zo zien we onderweg heel wat huizen in verval.
We kiezen de noordelijke route die voornamelijk de oude Romeinse weg van Bordeaux naar Asturias volgt. Het loopt niet makkelijk op de ronde afgesleten keien. Een stevige schoen is geen overbodige luxe. Marcel, die een lichte schoen draagt, ziet af. De zool is niet hard genoeg en hij voelt elke steen.
In Calzadilla de los Hermanillos vinden we een winkeltje. Zo eentje lijk bij ons in de jaren 50. We bestellen een bocadillo. De man heeft maar 1 stokbrood, dus genoeg voor 2 bocadillos. Gelukkig snelt de buurvrouw ter hulp. Ze gaat gauw bij de bakker nog een stokbrood halen. Hij snijdt de plakken ham, tomaat, weegt alles af... Hij heeft minstens 10 minuten nodig per bocadillo. Met een blikje cola erbij betaalt P 2,16 euro. Als even later Lionel ook aankomt mag de buurvrouw andermaal een stokbrood halen bij de bakker.
Terwijl we buiten op de stoep eten wordt het koud en begint het zachtjes te miezelen. We moeten nog 18 km Romeinse weg afleggen zonder bevoorrading of water! Onze gids waarschuwt voor de felle zon. Hebben wij geluk, zeg! Het regent en is koud! Een pelgrim is altijd tevreden...
Het begint nu echt te gieten en we worden drijfnat. Om onderweg de verveling te bestrijden spelen we een muziekquiz. P speelt een ‘airken’ op de harmonica en de anderen mogen de titel raden + componist. De score is bijzonder laag. Ligt dat aan P of aan de muziekkennis van de anderen?
In de refugio installeren we ons. De bedden zakken enorm door. Een pelgrim klaagt niet maar gebruikt zijn verstand. L en Michel nemen hun matras en kiezen een betere plek. Michel legt zijn matras op de keukentafel, Luc in de computerruimte. Het is daar zeer rustig en bovendien kan hij ongestoord zijn mail checken.
20-6-07 Naar LEON 25 km totaal 2085 km
We liggen wakker vanaf half zes. Ons lichaam is zo ingesteld op het dagelijkse stappen dat we geen enkele vermoeidheid voelen. Vandaag is het (slechts!) een korte tocht, 25 km. We willen in Leon de tijd nemen om de afgesleten schoenen toch te laten herstellen. De afgesleten hakken hielden het 400 km vol. Bovendien willen we slapen in het klooster van de Benedictinas én de tijd nemen om de kathedraal te bezoeken. Onze baarden zijn ook aan een groot onderhoud toe. L heeft een enorm dichte baard en moet bijgeknipt, P heeft enkel wat losse flodders die getrimd moeten worden. Dus, op naar LEON!
Het is fris maar helder. De camino loopt evenwijdig met de grote baan en we horen het geraas van druk verkeer. Toch zijn de bermen hier echt mooi. Een grote verscheidenheid van alle mogelijke bloemen in alle kleuren van de regenboog. Er zijn hier geen brandnetels, wel prachtige distels met mooie grote paarse bloemen. De stengels reiken tot 3 m hoog. In elk dorp zijn ook veel ooievaars te zien in hun grote nesten op de kerk. Je kan al van ver hun geklepper horen.
We zijn rond de middag in de albergue. De hospitalero wijst ons de slaapplaatsen, een 80 personen, grote dormitorio voor de mannen, een aparte voor de vrouwen en eentje voor de koppels. L en P trekken de stad in op zoek naar een zapatero. Na wat rondvragen vinden we hem. Binnen het uur zijn onze schoenen voorzien van een nieuwe ‘continental’ hak. We hopen dat ze het nu uithouden tot Finisterre.
Na het avondeten in de stad wordt er op de binnenkoer gezellig muziek gemaakt. Een Duitse pelgrim met gitaar zingt heimatliederen. P speelt mondharmonica en speelt op die gitaar nog wat ragtime en blues, ook een Flemish folksong: “Jan mijne man..” oogst veel bijval. Een Amerikaan zingt Desperado en een Spaanse zingt een Flamencolied. We genieten met alle mogelijke nationaliteiten samen van de universele taal bij uitstek: muziek.
Om kwart voor tien nodigt een zuster ons uit om de dag in gebed af te sluiten met de “completen”. Alle pelgrims gaan naar de kapel. We voelen ons verbonden met elkaar. De zuster dankt voor de voorbije dag en vraagt Santiago ons verder te beschermen op onze tocht. Ze eindigt met de wens die we dagelijks tientallen keren horen: BUEN CAMINO!
21-6-07 Naar HOSPITAL DE ORBIGO 38 km totaal 2123 km
Het wordt waarschijnlijk eentonig lezen maar we hebben weeral een slechte nacht. 80 mannen in 40 krakende stapelbedden, een paar kleine vensters, 2 toiletten voor 120 personen... De single-vrouwen hebben meer geluk. Zij slapen in de zaal met 80 bedden met 8! Maar ja, we zijn te gast in een klooster en moeten ons aan de regels houden! In elk geval blijven we na 5u 30 niet liggen. Zo vlug mogelijk weg van deze plaats! Om 5u 50 staan we al op straat. Het is nog donker maar Amaury heeft een fantastische gids en is bovendien een fantastische gids. Hij loodst ons feilloos door de straten van Leon. De camino loopt langs alle historische gebouwen. Zo komen we voorbij het pelgrimshospitaal San Marcos, een prachtig middeleeuws gebouw dat nu een 5 sterren parador (hotel) is. We stappen eventjes binnen. Het interieur is schitterend. Verder dan de receptie gaan we niet. Dit is niet langer een pelgrimsoord...
Het is terug koud. 8° is geen t° om in T-shirt rond te lopen en dat op de eerste zomerdag. We beleefden alvast de kortste nacht!
Vandaag trekken we door de droge hoogvlakte van Paramo, begroeid met lage struikjes, lavendel en brem. In de verte zien we de Montes de Leon. Daar moeten we binnenkort doorheen. Marcel stapt nu met een paar wandelstokken. Het ontlast zijn knieën en geeft hem vleugels. Hij wil kost wat kost zijn verjaardag, zijn pensioen en zijn aankomen in Santiago samen met ons vieren!
Even voor ons eindpunt komen we weer Lionel en Michel tegen. Zij zullen nog wat verder gaan om de etappe van morgen in te korten. Wij verblijven in de albergue municipal en worden zowaar ontvangen door Vlaamse hospitaleros uit Kapellen. Met veel bewondering doorbladeren ze onze credencial... Dit is niet niks! Al zo lang onderweg en meer dan 2100 km gestapt...
22-6-07 Naar RABANAL DEL CAMINO 38 km totaal 2161 km
Deze morgen is het echt koud en er waait een harde westenwind. Vandaag lopen we eerst nog wat ZW naar Astorga en eens daar voorbij gaat het pal westwaarts naar Santiago. Het is zo koud dat we een jas moeten aantrekken. Aan de kant van de weg vinden we een dode ooievaar met open borstwonde, waarschijnlijk een verkeersongeval. We lopen dan ook dicht bij de N120. Gelukkig is dit maar tot Astorga.
We zien een overdekte site van Romeinse thermen met een goed bewaarde magnifieke mozaïekvloer. We bezoeken de kathedraal. Het gebeeldhouwde portaal is indrukwekkend. Ook binnenin straalt de kathedraal grandeur uit.
Voorbij Astorga verandert de camino. We lopen door een mooi gebied aan de voet van de bergen. De overheersende kleuren zijn rood en groen. Rood van de aarde, groen van de eiken afgewisseld met kleurige bermplanten.
Rond de middag wordt het warmer en gaat warempel de zon schijnen. We komen aan in Santa Catalina de Somoza en vinden er in een bar Michel en Lionel terug. Michel ziet er niet goed uit. Hij heeft last van zijn maag en heeft de voorbije nacht niet geslapen. Als P een foto wil nemen laat Michel zich onderuit zakken onder tafel. Iedereen denkt dat het een grap is maar het is echt! Michel is bewusteloos. 2 Spaanse pelgrims, die verpleegsters blijken te zijn, komen helpen. Na een tijdje komt hij weer bij. Een dokter wordt er bijgehaald. Niets ernstigs maar waarschijnlijk oververmoeid, dus verplichte rust! De bar is ook auberge dus moet hij niet lopen. Amaury noteert het GSM nummer van Michel en wij gaan verder. Lionel blijft achter bij zijn vriend...
Het is stilletjes. Iedereen denkt aan Michel en hoopt dat alles goed afloopt en dat hij de camino verder zal kunnen lopen....
We komen aan in RABANAL DEL CAMINO en verblijven in de refugio van de Engelse congregatie Saint James = Saint Jacques = Santiago = Sint Jacob. We krijgen meteen thee. Morgen kunnen we ook ontbijten. Als we vragen of er ook English breakfast te krijgen is, is het antwoord nee. Hier is zo moeilijk aan spek te raken, zegt de hospitalero lachend...
In de library brandt een gezellig vuur. Er staat zowaar een gitaar in de hoek. Een dame uit Nieuw-Zeeland tokkelt enkele akkoorden. P kan zich niet houden en speelt dat het een lieve lust is. Deze refugio is alleraardigst en straalt rust uit.
23-6-07 Naar PONFERRADA 33 km totaal 2194 km
Bij het opstaan wordt de steen, die we van huis meedragen, bovengehaald. Vandaag loopt de etappe in stijgende lijn van 1163 m via Foncebadon naar EL CRUZ DE FERRO, het hoogste punt van de camino op 1504 m. Het is één van de indrukwekkendste stukken van de camino met prachtige vergezichten op de bergen van Leon. We steken tientallen hijgende pelgrims voorbij. Los tres Belgas hebben de reputatie onvermoeibare wandelaars te zijn. We vinden deze klim helemaal niet lastig!
Het weer is eindelijk zoals je het in Spanje verwacht, heel zonnig maar door de hoogte toch aangenaam van temperatuur. Het uitzicht is adembenemend! We voelen ons beloond voor alle inspanningen. De saaie vlakten van de mesetas liggen al ver achter ons. We komen aan de Cruz de Ferro en leggen onze steen neer, zoals duizenden pelgrims ons voordeden. De steen is een symbool van de last die we meedragen uit ons verleden en waarvan we ons nu kunnen bevrijden. Het is een plechtig moment en iedereen is diep in de eigen gedachten verzonken...
Vanaf hier daalt de weg eerst langzaam, dan steil af naar PONFERRADA. Hoe meer we dalen, hoe warmer het wordt. P en Marcel zijn van plan om een hotelkamer te boeken om wat slaap in te halen, maar volgens de gids van Amaury is de albergue van Ponferrada zeer comfortabel. We gaan kijken en besluiten er te blijven. We krijgen een kamer met 4 bedden. Juist gepast voor L, P, Marcel en Amaury.
Vandaag overschrijden we de 2000 km. Een nieuwe mijlpaal! We staan om 6u op, eten vlug een stukje brood en vertrekken. We weten dat we in het volgende dorp, 6 km verder, kunnen ontbijten.
Het is heel fris en zwaar bewolkt. Volgens ons gidsje hebben we vandaag veel tijd om na te denken want er is niet veel afleiding. Het landschap bestaat uit eindeloze vlakke velden. We lopen over de cañadas reales, de routes die de schaapherders volgen en door heel Spanje lopen. Als het elders warm is, is het hier heet en moet je maar zien dat je genoeg water bij je hebt. Wij hebben geluk met het koude, regenachtige weer! Toch komen er meer en meer brede opklaringen. Na 5 km horen we in de verte muziek. Een slimme Spanjaard heeft hier een bar met toiletten geïmproviseerd. Een stroomgenerator zorgt voor elektriciteit. Hij verkoopt frisdrank en bocadillos aan woekerprijzen. Ook dit is de camino. Heel wat mensen proberen een graantje mee te pikken en maken dat de weg steeds commerciëler wordt. Er werden zelfs, langs de kant van de weg, bomen geplant, zodat de pelgrims in de schaduw kunnen lopen. De klacht die je van oude pelgrims dikwijls hoort: ‘ Het wordt te makkelijk, er zijn steeds meer voorzieningen’. Dat is misschien wel zo maar de afstand blijft!
We wilden stoppen in Moratinos, maar de albergue, de herberg is vol. Er is geen plaats meer. Geen probleem, 6 km verder, in San Nicolas del Real Camino is er weer een refuge. En we hebben geluk, we nemen de laatste plaatsen in! Marcel en P delen een kamer, de anderen slapen in de dormitoria. Als P buiten op het terras een biertje drinkt, komt een Nederlander aan. Hij is 66, heeft vandaag 46 km gestapt, kan er niet meer bij en wil niet verder. Hij vindt het niet erg ergens in zijn slaapzak in een hoekje te kruipen. P legt de waard het probleem uit, de pelgrim heeft geluk! Hij mag op een sofa de nacht doorbrengen.
’s Avonds genieten we van een heerlijk pelgrimsmenu. Het wordt kwart over negen! Da’s laat voor een pelgrim, want morgen om 6u...
19-6-07 Naar RELIEGOS 38 km totaal 2060 km
Het is een gewoonte geworden. We hebben geen wekker meer nodig. We eten gauw een mueslireep en vertrekken. Vandaag lopen we een authentiek stuk camino door zacht glooiend landschap. Heel wat huizen hier zijn met leem gebouwd. Hier is weinig hout en natuursteen voorhanden. Daarom vermengt men leem met stro en laat het in de zon drogen. De gebouwen moeten wel elk jaar opnieuw met leem worden bestreken. Zo zien we onderweg heel wat huizen in verval.
We kiezen de noordelijke route die voornamelijk de oude Romeinse weg van Bordeaux naar Asturias volgt. Het loopt niet makkelijk op de ronde afgesleten keien. Een stevige schoen is geen overbodige luxe. Marcel, die een lichte schoen draagt, ziet af. De zool is niet hard genoeg en hij voelt elke steen.
In Calzadilla de los Hermanillos vinden we een winkeltje. Zo eentje lijk bij ons in de jaren 50. We bestellen een bocadillo. De man heeft maar 1 stokbrood, dus genoeg voor 2 bocadillos. Gelukkig snelt de buurvrouw ter hulp. Ze gaat gauw bij de bakker nog een stokbrood halen. Hij snijdt de plakken ham, tomaat, weegt alles af... Hij heeft minstens 10 minuten nodig per bocadillo. Met een blikje cola erbij betaalt P 2,16 euro. Als even later Lionel ook aankomt mag de buurvrouw andermaal een stokbrood halen bij de bakker.
Terwijl we buiten op de stoep eten wordt het koud en begint het zachtjes te miezelen. We moeten nog 18 km Romeinse weg afleggen zonder bevoorrading of water! Onze gids waarschuwt voor de felle zon. Hebben wij geluk, zeg! Het regent en is koud! Een pelgrim is altijd tevreden...
Het begint nu echt te gieten en we worden drijfnat. Om onderweg de verveling te bestrijden spelen we een muziekquiz. P speelt een ‘airken’ op de harmonica en de anderen mogen de titel raden + componist. De score is bijzonder laag. Ligt dat aan P of aan de muziekkennis van de anderen?
In de refugio installeren we ons. De bedden zakken enorm door. Een pelgrim klaagt niet maar gebruikt zijn verstand. L en Michel nemen hun matras en kiezen een betere plek. Michel legt zijn matras op de keukentafel, Luc in de computerruimte. Het is daar zeer rustig en bovendien kan hij ongestoord zijn mail checken.
20-6-07 Naar LEON 25 km totaal 2085 km
We liggen wakker vanaf half zes. Ons lichaam is zo ingesteld op het dagelijkse stappen dat we geen enkele vermoeidheid voelen. Vandaag is het (slechts!) een korte tocht, 25 km. We willen in Leon de tijd nemen om de afgesleten schoenen toch te laten herstellen. De afgesleten hakken hielden het 400 km vol. Bovendien willen we slapen in het klooster van de Benedictinas én de tijd nemen om de kathedraal te bezoeken. Onze baarden zijn ook aan een groot onderhoud toe. L heeft een enorm dichte baard en moet bijgeknipt, P heeft enkel wat losse flodders die getrimd moeten worden. Dus, op naar LEON!
Het is fris maar helder. De camino loopt evenwijdig met de grote baan en we horen het geraas van druk verkeer. Toch zijn de bermen hier echt mooi. Een grote verscheidenheid van alle mogelijke bloemen in alle kleuren van de regenboog. Er zijn hier geen brandnetels, wel prachtige distels met mooie grote paarse bloemen. De stengels reiken tot 3 m hoog. In elk dorp zijn ook veel ooievaars te zien in hun grote nesten op de kerk. Je kan al van ver hun geklepper horen.
We zijn rond de middag in de albergue. De hospitalero wijst ons de slaapplaatsen, een 80 personen, grote dormitorio voor de mannen, een aparte voor de vrouwen en eentje voor de koppels. L en P trekken de stad in op zoek naar een zapatero. Na wat rondvragen vinden we hem. Binnen het uur zijn onze schoenen voorzien van een nieuwe ‘continental’ hak. We hopen dat ze het nu uithouden tot Finisterre.
Na het avondeten in de stad wordt er op de binnenkoer gezellig muziek gemaakt. Een Duitse pelgrim met gitaar zingt heimatliederen. P speelt mondharmonica en speelt op die gitaar nog wat ragtime en blues, ook een Flemish folksong: “Jan mijne man..” oogst veel bijval. Een Amerikaan zingt Desperado en een Spaanse zingt een Flamencolied. We genieten met alle mogelijke nationaliteiten samen van de universele taal bij uitstek: muziek.
Om kwart voor tien nodigt een zuster ons uit om de dag in gebed af te sluiten met de “completen”. Alle pelgrims gaan naar de kapel. We voelen ons verbonden met elkaar. De zuster dankt voor de voorbije dag en vraagt Santiago ons verder te beschermen op onze tocht. Ze eindigt met de wens die we dagelijks tientallen keren horen: BUEN CAMINO!
21-6-07 Naar HOSPITAL DE ORBIGO 38 km totaal 2123 km
Het wordt waarschijnlijk eentonig lezen maar we hebben weeral een slechte nacht. 80 mannen in 40 krakende stapelbedden, een paar kleine vensters, 2 toiletten voor 120 personen... De single-vrouwen hebben meer geluk. Zij slapen in de zaal met 80 bedden met 8! Maar ja, we zijn te gast in een klooster en moeten ons aan de regels houden! In elk geval blijven we na 5u 30 niet liggen. Zo vlug mogelijk weg van deze plaats! Om 5u 50 staan we al op straat. Het is nog donker maar Amaury heeft een fantastische gids en is bovendien een fantastische gids. Hij loodst ons feilloos door de straten van Leon. De camino loopt langs alle historische gebouwen. Zo komen we voorbij het pelgrimshospitaal San Marcos, een prachtig middeleeuws gebouw dat nu een 5 sterren parador (hotel) is. We stappen eventjes binnen. Het interieur is schitterend. Verder dan de receptie gaan we niet. Dit is niet langer een pelgrimsoord...
Het is terug koud. 8° is geen t° om in T-shirt rond te lopen en dat op de eerste zomerdag. We beleefden alvast de kortste nacht!
Vandaag trekken we door de droge hoogvlakte van Paramo, begroeid met lage struikjes, lavendel en brem. In de verte zien we de Montes de Leon. Daar moeten we binnenkort doorheen. Marcel stapt nu met een paar wandelstokken. Het ontlast zijn knieën en geeft hem vleugels. Hij wil kost wat kost zijn verjaardag, zijn pensioen en zijn aankomen in Santiago samen met ons vieren!
Even voor ons eindpunt komen we weer Lionel en Michel tegen. Zij zullen nog wat verder gaan om de etappe van morgen in te korten. Wij verblijven in de albergue municipal en worden zowaar ontvangen door Vlaamse hospitaleros uit Kapellen. Met veel bewondering doorbladeren ze onze credencial... Dit is niet niks! Al zo lang onderweg en meer dan 2100 km gestapt...
22-6-07 Naar RABANAL DEL CAMINO 38 km totaal 2161 km
Deze morgen is het echt koud en er waait een harde westenwind. Vandaag lopen we eerst nog wat ZW naar Astorga en eens daar voorbij gaat het pal westwaarts naar Santiago. Het is zo koud dat we een jas moeten aantrekken. Aan de kant van de weg vinden we een dode ooievaar met open borstwonde, waarschijnlijk een verkeersongeval. We lopen dan ook dicht bij de N120. Gelukkig is dit maar tot Astorga.
We zien een overdekte site van Romeinse thermen met een goed bewaarde magnifieke mozaïekvloer. We bezoeken de kathedraal. Het gebeeldhouwde portaal is indrukwekkend. Ook binnenin straalt de kathedraal grandeur uit.
Voorbij Astorga verandert de camino. We lopen door een mooi gebied aan de voet van de bergen. De overheersende kleuren zijn rood en groen. Rood van de aarde, groen van de eiken afgewisseld met kleurige bermplanten.
Rond de middag wordt het warmer en gaat warempel de zon schijnen. We komen aan in Santa Catalina de Somoza en vinden er in een bar Michel en Lionel terug. Michel ziet er niet goed uit. Hij heeft last van zijn maag en heeft de voorbije nacht niet geslapen. Als P een foto wil nemen laat Michel zich onderuit zakken onder tafel. Iedereen denkt dat het een grap is maar het is echt! Michel is bewusteloos. 2 Spaanse pelgrims, die verpleegsters blijken te zijn, komen helpen. Na een tijdje komt hij weer bij. Een dokter wordt er bijgehaald. Niets ernstigs maar waarschijnlijk oververmoeid, dus verplichte rust! De bar is ook auberge dus moet hij niet lopen. Amaury noteert het GSM nummer van Michel en wij gaan verder. Lionel blijft achter bij zijn vriend...
Het is stilletjes. Iedereen denkt aan Michel en hoopt dat alles goed afloopt en dat hij de camino verder zal kunnen lopen....
We komen aan in RABANAL DEL CAMINO en verblijven in de refugio van de Engelse congregatie Saint James = Saint Jacques = Santiago = Sint Jacob. We krijgen meteen thee. Morgen kunnen we ook ontbijten. Als we vragen of er ook English breakfast te krijgen is, is het antwoord nee. Hier is zo moeilijk aan spek te raken, zegt de hospitalero lachend...
In de library brandt een gezellig vuur. Er staat zowaar een gitaar in de hoek. Een dame uit Nieuw-Zeeland tokkelt enkele akkoorden. P kan zich niet houden en speelt dat het een lieve lust is. Deze refugio is alleraardigst en straalt rust uit.
23-6-07 Naar PONFERRADA 33 km totaal 2194 km
Bij het opstaan wordt de steen, die we van huis meedragen, bovengehaald. Vandaag loopt de etappe in stijgende lijn van 1163 m via Foncebadon naar EL CRUZ DE FERRO, het hoogste punt van de camino op 1504 m. Het is één van de indrukwekkendste stukken van de camino met prachtige vergezichten op de bergen van Leon. We steken tientallen hijgende pelgrims voorbij. Los tres Belgas hebben de reputatie onvermoeibare wandelaars te zijn. We vinden deze klim helemaal niet lastig!
Het weer is eindelijk zoals je het in Spanje verwacht, heel zonnig maar door de hoogte toch aangenaam van temperatuur. Het uitzicht is adembenemend! We voelen ons beloond voor alle inspanningen. De saaie vlakten van de mesetas liggen al ver achter ons. We komen aan de Cruz de Ferro en leggen onze steen neer, zoals duizenden pelgrims ons voordeden. De steen is een symbool van de last die we meedragen uit ons verleden en waarvan we ons nu kunnen bevrijden. Het is een plechtig moment en iedereen is diep in de eigen gedachten verzonken...
Vanaf hier daalt de weg eerst langzaam, dan steil af naar PONFERRADA. Hoe meer we dalen, hoe warmer het wordt. P en Marcel zijn van plan om een hotelkamer te boeken om wat slaap in te halen, maar volgens de gids van Amaury is de albergue van Ponferrada zeer comfortabel. We gaan kijken en besluiten er te blijven. We krijgen een kamer met 4 bedden. Juist gepast voor L, P, Marcel en Amaury.
