Van Santiago de Compostela naar Fisterra ( 30/6 tot 4/7/2007 )
30-6-07 Rustdag Compostela
Bij het opstaan geven we Marcel drie dikke zoenen. Hij wordt vandaag 60, is nu officieel met pensioen en we kunnen samen zijn verjaardag vieren in Santiago. Om 12 uur gaan we samen naar de misviering. De kathedraal zit stampvol, en bovendien blijven de toeristen toestromen. Tijdens de viering blijven ze zonder enige gène fotograferen. We worden soms opzij gedrumd omdat we in de weg staan. Waarom wordt de kathedraal tijdens de misvieringen niet gewoon gesloten voor toeristen? De priester maant de menigte verschillende keren aan tot stilte. Neen, dit lijkt nergens op! Waarschijnlijk hopen de meesten om het grote wierookvat, el botafumeiro, door de kerk te zien slingeren. Dit gebeurt echter niet want de zware kabel is aan vervanging toe. Als we na de mis weer op het grote plein staan wacht ons een aangename verrassing. Michel staat ons op te wachten. We omhelzen elkaar als bloedbroeders. Michel wou na zijn inzinking kost wat kost toch Santiago halen om met ons samen de verjaardag van Marcel te vieren. We kunnen hem al meteen een slaapplaats aanbieden op onze kamers. ‘s Avonds gaan we met nog veel andere pelgrims lekker tafelen. Marcel trakteert op Riojawijn. We vertellen honderduit over onze avonturen van de voorbije maanden en merken telkens dat we als pelgrim vaak dezelfde ervaringen hebben opgedaan. Twee mensen spreken L aan: ze hebben gehoord dat wij onder elkaar Vlaams spreken en bovendien Oost-Vlaams! Zij komen uit Lochristi, en hebben de camino del Plata gelopen vanuit Sevilla, 1000 km naar het noorden, dwars door Spanje tot Compostela. Ze raden ons aan ooit deze route te doen. Niet druk en fascinerend mooi. L. en P schenken Marcel een kleine attentie: een pet met de tekst “Peregrino soy, a Santiago voy” (pelgrim ben ik, naar Santiago ga ik). Bij het verlaten van het restaurant botsen we op een groepje muzikanten. Als we hen zeggen dat Marcel zijn verjaardag viert wordt er prompt voor hem een serenade gegeven. Hij moet ook de folkloristische capemantel van de leider van de groep dragen. Hij staat te pronken tussen de spelende muzikanten. Een onvergetelijke verjaardag, een onvergetelijke avond voor ons allemaal.
1-7-07 Naar NEGREIRA 22 km totaal 2429 km
Toch wel een beetje lastig om op te staan...Niemand voelt zich echt fris en sommigen hebben last van hoofdpijn. Hoe zou dat nu komen? We nemen afscheid van Michel. Hij gaat eerst nog met de bus naar Fisterra om daarna terug te reizen naar zijn familie in de Elzas. Bovendien moet hij volgende week terug aan het werk. Dat zal even wennen zijn! We omhelzen elkaar. We hebben samen lief en leed gedeeld en blijven soortgenoten voor de rest van onze dagen. Ook Amaury moeten we hier achterlaten. Hij gaat vandaag op zoek naar een fiets om vanuit Compostela terug naar Doornik te fietsen. We staan in bewondering voor zijn project en wensen hem het allerbeste toe. Rond 9u nemen we weer onze rugzak en vertrekken richting Fisterra. Het geeft een eigenaardig gevoel. Dit lijkt meer op vakantie. We hebben het gevoel dat de camino eindigde in Santiago de Compostela. Toch willen we de traditie van de middeleeuwse pelgrims in ere houden, door nog 90 km verder te stappen naar de kust, om daar symbolisch onze kleren te verbranden. Door deze handeling willen we definitief afrekenen met onze fouten uit het verleden en als nieuwe mens onze “levenscamino” verder zetten. We verlaten de stad via het grote plein voor de kathedraal en komen al vlug buiten de stad. Het landschap in Galicië is prachtig. Het valt ons op dat het veel minder druk is op onze weg. De meeste pelgrims houden het in Santiago voor bekeken. Regelmatig zien we paaltjes die ons heel nauwkeurig, tot op de meter, de afstand melden naar de kaap.Onderweg zien we weer prachtige horreos, de kleine maïsschuurtjes. Het weer van vandaag is echt Galicisch: motregen, maar niet koud. We stapten vandaag door grote eucalyptusbossen die zich aan het herstellen zijn na zware bosbranden. We komen in Negreira. Ernest Hemingway geeft een mooie beschrijving van deze stad in zijn boek “ For whom the bell tolls “. De albergue zit behoorlijk vol, maar daar maken we ons nu niet druk meer over.
2-7-07 Naar OLVEIROA 33 km totaal 2462 km
We zijn blij dat we toch nog te voet naar Fisterra gaan. Deze etappes zijn echt meer dan de moeite waard. Het landschap is zeer afwisselend en heel mooi. We zijn nog met vier: Claude, Marcel, L. En P. We genieten van de prachtige omgeving. We rapen zaden op van de eucalyptusboom en zullen proberen om deze thuis te laten kiemen. We kijken uit op de Xallasrivier die ongestoord meandert door het brede dal. Onderweg ontmoeten we twee Koreaanse pelgrims. Vader en zoon. De zoon studeert geneeskunde in de USA, vader woont in Japan. Hij vertelt hoe verrijkend het is om deze manier met je zoon te reizen. De albergue van Olveiroa zit overvol. Heel eigenaardig, pelgrims hadden ons verwittigd: het zit hier vergeven van de vliegen! De larven zie je zo op de grond rondkruipen. Waarschijnlijk omdat we midden in een agrarisch dorp zijn, bijna alle bewoners houden koeien en varkens. In de bar bestellen we ’s avonds een ensalada mixta, een overvol bord met allerlei groenten en olijven voor slechts 1,5 euro!
3-7-07 Naar FISTERRA 32 km totaal 2494 km
Jammer, onze laatste etappe en het regent. Een fijne motregen waar je drijfnat van wordt. Dit moet de mooiste etappe zijn; maar ons zicht blijft heel beperkt tot de grond, de klep van onze pet, en de zijkant van onze kap. Er hangt een mysterieuze sfeer. Bij goed weer kan je al van ver de zee zien. Wij moeten er echter vlak bij komen om het te merken. In Fisterra nemen we een hotelkamer. We besluiten om de laatste 6 km (3 heen en 3 terug) morgen bij hopelijk beter weer af te leggen. ’s Avonds wordt het weer beter en kunnen we zowaar buiten op een terrasje eten. We ontmoeten er Jean Claude, pelgrim uit Toulouse die deze route al eerder liep.
Morgen is het definitief gedaan, beseffen we...
4-7-07 Naar CABO DE FISTERRA (heen en terug) 6 km totaal 2500 km
We hebben geluk! Het weer is helder. We scharrelen in onze rugzak het kledingstuk op dat we zullen verbranden op de kaap. L neemt een versleten T-shirt, P een onderbroek, Marcel een paar sokken en Claude wil symbolisch een handdoek verbranden van 40 jaar oud, ooit gekregen als huwelijkscadeau. Niet dat er iets mis is met zijn huwelijk, maar weer wil hij symbolisch afrekenen met de fouten uit het verleden. L krijgt een smsje van Adri en Trienette. Ze zullen vandaag om 17u aan de kathedraal in Santiago zijn!
We zijn echt blij dat we deze mensen nog zullen terugzien. We stappen rustig richting kaap. We komen aan km paal 0,00 km! Iets verder staat de vuurtoren van Fisterra. Achter de vuurtoren daalt een pad af naar het uiterst westelijke punt van Spanje. Op een rots staat een bronzen schoen. Her en der zien we zwarte brandplekken van pelgrims die ons voor waren. We maken een vuurtje en verbranden één voor één onze spullen. P speelt op zijn mondharmonica: oh Danny Boy, een Ierse folksong. Het is onwezenlijk mooi: we staan op het uiterste puntje van Spanje, kijken richting Amerika, kijken naar het smeulende vuur en blijven kijken zonder één woord te zeggen: een heilig moment. Er vloeien tranen en we beseffen nu pas echt wat we gerealiseerd hebben. Als we nu de zee de rug toekeren gaan we naar huis! We blijven naar het vuurtje staren tot het bijna uit is. Het is onze pelgrimstocht die uitdooft...
Bij het opstaan geven we Marcel drie dikke zoenen. Hij wordt vandaag 60, is nu officieel met pensioen en we kunnen samen zijn verjaardag vieren in Santiago. Om 12 uur gaan we samen naar de misviering. De kathedraal zit stampvol, en bovendien blijven de toeristen toestromen. Tijdens de viering blijven ze zonder enige gène fotograferen. We worden soms opzij gedrumd omdat we in de weg staan. Waarom wordt de kathedraal tijdens de misvieringen niet gewoon gesloten voor toeristen? De priester maant de menigte verschillende keren aan tot stilte. Neen, dit lijkt nergens op! Waarschijnlijk hopen de meesten om het grote wierookvat, el botafumeiro, door de kerk te zien slingeren. Dit gebeurt echter niet want de zware kabel is aan vervanging toe. Als we na de mis weer op het grote plein staan wacht ons een aangename verrassing. Michel staat ons op te wachten. We omhelzen elkaar als bloedbroeders. Michel wou na zijn inzinking kost wat kost toch Santiago halen om met ons samen de verjaardag van Marcel te vieren. We kunnen hem al meteen een slaapplaats aanbieden op onze kamers. ‘s Avonds gaan we met nog veel andere pelgrims lekker tafelen. Marcel trakteert op Riojawijn. We vertellen honderduit over onze avonturen van de voorbije maanden en merken telkens dat we als pelgrim vaak dezelfde ervaringen hebben opgedaan. Twee mensen spreken L aan: ze hebben gehoord dat wij onder elkaar Vlaams spreken en bovendien Oost-Vlaams! Zij komen uit Lochristi, en hebben de camino del Plata gelopen vanuit Sevilla, 1000 km naar het noorden, dwars door Spanje tot Compostela. Ze raden ons aan ooit deze route te doen. Niet druk en fascinerend mooi. L. en P schenken Marcel een kleine attentie: een pet met de tekst “Peregrino soy, a Santiago voy” (pelgrim ben ik, naar Santiago ga ik). Bij het verlaten van het restaurant botsen we op een groepje muzikanten. Als we hen zeggen dat Marcel zijn verjaardag viert wordt er prompt voor hem een serenade gegeven. Hij moet ook de folkloristische capemantel van de leider van de groep dragen. Hij staat te pronken tussen de spelende muzikanten. Een onvergetelijke verjaardag, een onvergetelijke avond voor ons allemaal.
1-7-07 Naar NEGREIRA 22 km totaal 2429 km
Toch wel een beetje lastig om op te staan...Niemand voelt zich echt fris en sommigen hebben last van hoofdpijn. Hoe zou dat nu komen? We nemen afscheid van Michel. Hij gaat eerst nog met de bus naar Fisterra om daarna terug te reizen naar zijn familie in de Elzas. Bovendien moet hij volgende week terug aan het werk. Dat zal even wennen zijn! We omhelzen elkaar. We hebben samen lief en leed gedeeld en blijven soortgenoten voor de rest van onze dagen. Ook Amaury moeten we hier achterlaten. Hij gaat vandaag op zoek naar een fiets om vanuit Compostela terug naar Doornik te fietsen. We staan in bewondering voor zijn project en wensen hem het allerbeste toe. Rond 9u nemen we weer onze rugzak en vertrekken richting Fisterra. Het geeft een eigenaardig gevoel. Dit lijkt meer op vakantie. We hebben het gevoel dat de camino eindigde in Santiago de Compostela. Toch willen we de traditie van de middeleeuwse pelgrims in ere houden, door nog 90 km verder te stappen naar de kust, om daar symbolisch onze kleren te verbranden. Door deze handeling willen we definitief afrekenen met onze fouten uit het verleden en als nieuwe mens onze “levenscamino” verder zetten. We verlaten de stad via het grote plein voor de kathedraal en komen al vlug buiten de stad. Het landschap in Galicië is prachtig. Het valt ons op dat het veel minder druk is op onze weg. De meeste pelgrims houden het in Santiago voor bekeken. Regelmatig zien we paaltjes die ons heel nauwkeurig, tot op de meter, de afstand melden naar de kaap.Onderweg zien we weer prachtige horreos, de kleine maïsschuurtjes. Het weer van vandaag is echt Galicisch: motregen, maar niet koud. We stapten vandaag door grote eucalyptusbossen die zich aan het herstellen zijn na zware bosbranden. We komen in Negreira. Ernest Hemingway geeft een mooie beschrijving van deze stad in zijn boek “ For whom the bell tolls “. De albergue zit behoorlijk vol, maar daar maken we ons nu niet druk meer over.
2-7-07 Naar OLVEIROA 33 km totaal 2462 km
We zijn blij dat we toch nog te voet naar Fisterra gaan. Deze etappes zijn echt meer dan de moeite waard. Het landschap is zeer afwisselend en heel mooi. We zijn nog met vier: Claude, Marcel, L. En P. We genieten van de prachtige omgeving. We rapen zaden op van de eucalyptusboom en zullen proberen om deze thuis te laten kiemen. We kijken uit op de Xallasrivier die ongestoord meandert door het brede dal. Onderweg ontmoeten we twee Koreaanse pelgrims. Vader en zoon. De zoon studeert geneeskunde in de USA, vader woont in Japan. Hij vertelt hoe verrijkend het is om deze manier met je zoon te reizen. De albergue van Olveiroa zit overvol. Heel eigenaardig, pelgrims hadden ons verwittigd: het zit hier vergeven van de vliegen! De larven zie je zo op de grond rondkruipen. Waarschijnlijk omdat we midden in een agrarisch dorp zijn, bijna alle bewoners houden koeien en varkens. In de bar bestellen we ’s avonds een ensalada mixta, een overvol bord met allerlei groenten en olijven voor slechts 1,5 euro!
3-7-07 Naar FISTERRA 32 km totaal 2494 km
Jammer, onze laatste etappe en het regent. Een fijne motregen waar je drijfnat van wordt. Dit moet de mooiste etappe zijn; maar ons zicht blijft heel beperkt tot de grond, de klep van onze pet, en de zijkant van onze kap. Er hangt een mysterieuze sfeer. Bij goed weer kan je al van ver de zee zien. Wij moeten er echter vlak bij komen om het te merken. In Fisterra nemen we een hotelkamer. We besluiten om de laatste 6 km (3 heen en 3 terug) morgen bij hopelijk beter weer af te leggen. ’s Avonds wordt het weer beter en kunnen we zowaar buiten op een terrasje eten. We ontmoeten er Jean Claude, pelgrim uit Toulouse die deze route al eerder liep.
Morgen is het definitief gedaan, beseffen we...
4-7-07 Naar CABO DE FISTERRA (heen en terug) 6 km totaal 2500 km
We hebben geluk! Het weer is helder. We scharrelen in onze rugzak het kledingstuk op dat we zullen verbranden op de kaap. L neemt een versleten T-shirt, P een onderbroek, Marcel een paar sokken en Claude wil symbolisch een handdoek verbranden van 40 jaar oud, ooit gekregen als huwelijkscadeau. Niet dat er iets mis is met zijn huwelijk, maar weer wil hij symbolisch afrekenen met de fouten uit het verleden. L krijgt een smsje van Adri en Trienette. Ze zullen vandaag om 17u aan de kathedraal in Santiago zijn!
We zijn echt blij dat we deze mensen nog zullen terugzien. We stappen rustig richting kaap. We komen aan km paal 0,00 km! Iets verder staat de vuurtoren van Fisterra. Achter de vuurtoren daalt een pad af naar het uiterst westelijke punt van Spanje. Op een rots staat een bronzen schoen. Her en der zien we zwarte brandplekken van pelgrims die ons voor waren. We maken een vuurtje en verbranden één voor één onze spullen. P speelt op zijn mondharmonica: oh Danny Boy, een Ierse folksong. Het is onwezenlijk mooi: we staan op het uiterste puntje van Spanje, kijken richting Amerika, kijken naar het smeulende vuur en blijven kijken zonder één woord te zeggen: een heilig moment. Er vloeien tranen en we beseffen nu pas echt wat we gerealiseerd hebben. Als we nu de zee de rug toekeren gaan we naar huis! We blijven naar het vuurtje staren tot het bijna uit is. Het is onze pelgrimstocht die uitdooft...
3 opmerkingen:
Bedankt, P. voor het bijhouden van dit dagboek. We hebben het ademloos gevolgd, van begin tot eind, alle emoties mee gevoeld. Het was prachtig.
Trien
gefeliciteerd met het behalen van het idylische eindpunt. Ik zelf heb de kaap tevens op 4 juli bereikt. het volgende rondje is van mij!
groeten
de schrale Nederlander
Het is nu 2 februari 2008. Wel wat laat om hier nog een berichtje achter te laten.
Maar weet dat ik vandaag uit het gesprek met jullie veel geleerd heb.
Dank daarvoor, en tot wanneer wij nog eens de zelfde weg volgen.
Een reactie posten