Van Ponferrada naar Santiago de Compostela (24/6 tot 29/6/2007)

24-6-07 Naar PEREJE 32 km totaal 2226 km

Een zalige nacht gehad op ons kamertje. Het is goed weer als we vertrekken, weinig wind en goed van temperatuur. Onderweg weer meer en meer wijngaarden. Aan de rand van de wijngaard staan rozenstruiken. Volgens Marcel worden die aangeplant als indicator tegen schimmelziekten. De rozen worden eerst door schimmel aangetast en zo weet de wijnbouwer dat hij de ranken moet behandelen.
Onderweg ontmoeten we Krista, een jonge vrouw uit Tasmanië. Ze is pas afgestudeerd als advocate, wil specialiseren in Utrecht NL om later in Londen te werken.... Loopt een stukje camino met 2 vriendinnen uit de VS, wil dan Portugal, Frankrijk bezoeken...
In Fuentes Nuevas loopt de camino langs het parcours van een marathonwedstrijd. We moedigen alle atleten aan en zij wensen ons BUEN CAMINO. Door te veel naar de lopers te kijken, lopen wij verkeerd. Geen nood! Amaury vindt onmiddellijk op de kaart hoe we weer op de camino raken.
Rond de middag zijn we in VILLAFRANCA DEL BIERZO. Deze stad werd in de middeleeuwen “klein Santiago” genoemd. Het portaal van de Santiagokerk heet de PUERTA DEL PERDON (de poort van vergiffenis). Als een pelgrim onderweg ziek werd en daardoor niet verder kon, kon hij hier de absolutie krijgen en mocht hier zijn pelgrimstocht staken. We lopen de prachtige kerk binnen. We krijgen er een stempel in onze credencial. Een Portugees koor zingt een meerstemmig Marialied. Het is zo mooi dat we de tranen in de ogen krijgen. Na het middageten stappen we nog 6 km verder naar PEREJE. Een norse hospitalero ontvangt ons in de parochieherberg. Het ziet er goed uit: een slaapplaats zonder stapelbedden en met grote ramen. ’s Avonds hebben we een leuk gesprek met Jan, de 66- jarige Nederlander die we, enkele dagen geleden, een plaatsje op de sofa bezorgden in de overvolle refuge. Het is een gezellige en tevreden Hollander die overal zonder gêne op zijn klompen doorheen stapt. Zo zou elke mens moeten zijn... We zijn het aan het leren...


25-6-07 Naar FONFRIA 35 KM totaal 2261 km

Vanaf 5u gestommel in de slaapzaal boven ons. Blijkbaar is iedereen zenuwachtig. Vandaag is het een zware etappe. Achteraf gezien blijkt dit inderdaad de zwaarste etappe te zijn van de ganse tocht. Vandaag moeten we over O CEBRERO, een col van 1330 m. Het pad is over 10 km zéér steil. Marcel stapt met zijn stokken verbazend vlot naar boven. Het is lastig, maar het uitzicht is prachtig! Santiago is ons gunstig gezind. Hij geeft ons heel fris weer om te klimmen. 1 km voor de top steken we de grens met Galicië over. Een nieuwe mijlpaal want de hoofdstad van Galicië is Santiago. Vanaf hier staat om de halve km een paaltje dat aanduidt hoeveel km ons nog rest naar Santiago. De meesten stoppen in O Cebrero. Het is gekend voor zijn pallazas, ronde gebouwen van natuursteen met een dak van stro. Deze huizen hebben slechts 1 opening en werden tot de jaren 60 bewoond. Wij willen echter de drukke albergues vermijden en gaan door tot Fonfria.
Het eerste wat opvalt als we in de albergue komen is de muziek, Keltische harp, doedelzak en Angelsaksische folk. Hier leeft nog de Keltische volksmuziek. ’s Avonds spelen we gezellig kaart. Een Aziatische pelgrim slaat ons geamuseerd gade. Na nog een glas cider gaan we vroeg slapen...


26-6-07 Naar MORGADE (1km voor FERREIROS) 39 km totaal 2300 km

“Galicië geeft je vleugels” zegt men onder pelgrims. Daar zijn verschillende redenen voor: het einddoel komt in zicht, de weg is duidelijk en dalend en elke halve km staat een paaltje. Ons doel was op 30 juni aankomen, op de verjaardag van Marcel, maar zoals het nu zit, zit het er dik in dat we al op 29 juni in Santiago zullen zijn. Het is druk op de camino, veel jongeren die hun schooljaar beëindigden en veel fietsers. Het certificaat van pelgrim krijg je al als je de laatste 100 km hebt gestapt, of de laatste 200 km hebt gefietst... Wij zullen ruim 2400 km gestapt hebben... toch een verschil.
Er zijn heel wat fietsers die de route van de voetgangers volgen. De meesten hebben geen bel en we moeten soms wel even opzij springen.
Galicië is zó verschillend van de andere streken in Spanje die we doorkruisten. Er is heel veel groen en langs het pad staan prachtige eeuwenoude kastanjebomen en eiken met metersdikke stammen. Je ziet hier ook veel grote Duitse herdershonden. De meesten zijn zo mak dat ze lui uitgestrekt op straat liggen en niet of nauwelijks reageren als je voorbij stapt. Zeker geen reden om bang te zijn.
Als we de alto de Riocabo (910 m) zijn overgestoken gaat het steeds dalend naar SARRIA. Het is na de middag, dus nemen we een pelgrimsmenu dat steeds bestaat uit voorgerecht, hoofdgerecht en dessert, alles naar keuze voor 7 à 9 euro. We eten in Spanje wel lekker maar vaak heel vettig. Niet interessant als je nog moet stappen...
Sinds enkele dagen loopt Claude met ons mee, Fransman, 65, vertrokken op 18 april uit Parijs via “la voie de Tours”. Voor ons dus een ‘echte’ pelgrim. We naderen km-paaltje 100. Omdat we vrezen dat heel wat fietsers vanaf hier hun laatste etappe beginnen, nemen we het zekere voor het onzekere en nemen in MORGADE 2 kamers voor 2 en 3 personen. In de albergue is nog 1 plaats vrij. Lionel heeft geluk, hij komt wat later aan en het laatste bed is voor hem. St Jacob zorgt goed voor ons...
Volgens Amaury moeten we ondanks km-paaltje 100 toch nog rekenen op 109 km tot Santiago. Niet ver meer dus... Na dagen in een overvolle slaapzaal te hebben overnacht zijn onze kamers een echte luxe. We slapen heerlijk.


27-6-07 Naar SAN XULIAN 38 km totaal 2338 km

We vertrekken aan km-paal 99,5. We zullen weer zoals gewoonte wat verder ontbijten. Rond 10u komt het stuwmeer van Portomarin in zicht. Op de bodem van het meer bevindt zich het oude dorp van Portomarin. De stuwdam werd in 1962 gebouwd en niet enkel het dorp, maar boerderijen, bruggen, volledige bossen verdwenen in het water. De belangrijkste gebouwen werden afgebroken en steen voor steen weer opgebouwd.
We lopen vandaag verder door het groene Galicië en in PALAS DEL REI bereiken we het laagland van Galicië. Het is druk op de camino. De albergues in Palas del Rei zijn dan ook allemaal volzet. Het is zwaar voor Marcel maar we hopen op hulp van St Jacob om ons een bed te bezorgen in SAN XULIAN, 3 km verder...
Onderweg zien we merkwaardige kleine schuurtjes, typisch voor Galicië. Het zijn Horréos, maïsopslagplaatsen, lange smalle en hoge gebouwtjes op palen. In de wanden zijn openingen waardoor de lucht bij de maïs kan.
In San Xulian komen we aan een privé albergue. P vraagt of er plaats is. We hebben geluk. We hebben een kamer voor 4 mét avondmaal. Claude krijgt een bed in de albergue. Het werd tijd voor Marcel. Hij is heel blij dat we niet nóg verder moeten stappen.
Nog 62 km tot Santiago. Nog 2 etappes!
Op 29 juni zullen we in Compostela zijn!


28-6-07 Naar Santa Irene 45 km totaal 2383 km

Vandaag willen we zo ver mogelijk geraken. Het is ook merkwaardig dat de laatste 100 km de verblijfsmogelijkheden vrij beperkt zijn. Zo zijn er nog trajecten van 20 km zonder enige slaapgelegenheid. Je zou verwachten dat op dit drukke stuk om de paar km een albergue is, maar dit klopt niet.
In Melide komen we aan een knooppunt van Sint Jacobswegen. Hier komt de noordelijke kustroute en de camino Francés samen. We lopen door een fraai landschap met kleine beekjes en prachtige dorpen. Er wordt hier veel aan landbouw en veeteelt gedaan en in elk dorp hangt een mestgeurtje. We lopen verschillende keren door eucalyptusbossen. Volgens een Australische pelgrim komt deze boom in Australië veel voor en wordt hij geplant voor zijn duurzaam hardhout. De bladeren verspreiden een aangename geur. Onderweg ontmoeten we een oudere dame uit Canada, Québec. Ze stapt moeizaam en bidt hardop om een slaapplaats te vinden. Het is ondertussen warm geworden. Eindelijk Spaans weer, maar minder aangenaam om te stappen.
In Xen is de albergue volzet, tot groot verdriet van de Canadese. We stappen verder tot Santa Irene en daar is nog plaats voor allemaal. Wel moeten we ’s avonds anderhalve km terugstappen om een restaurant te vinden. De Canadese vindt het te ver en ligt uitgeteld in bed.
We liggen met 8 in de dortoir. Van de Canadese mag het venster niet open! Eigenlijk is het slapen het lastigst, bovendien worden we nog geplaagd door muggen... tijd om na te denken over het einde van de tocht. We zijn al zo lang onderweg. Het einddoel komt nu heel dichtbij. Het gevoel is dubbel. Blij dat we er bijna zijn en toch spijt dat het bijna voorbij is. Heel moeilijk om uit te leggen...


29-6-07 Naar Santiago de Compostela 24 km totaal 2407 km

Dit wordt onze eindetappe. Onderweg wordt gepraat over de voorbije maanden. Wat hebben we allemaal niet meegemaakt! Wat moeten we antwoorden als thuis iemand vraagt: “ hoe is het geweest?” Niet eenvoudig om in enkele woorden uit te leggen. Eigenlijk kan alleen iemand die de tocht ook deed, begrijpen hoe het voelt. Sint Jacob is goed voor ons geweest! Steeds vonden we een slaapplaats en hij zorgde ervoor dat we aangenaam wandelweer hadden.
Ook vandaag lijkt het weer besteld. Aangenaam fris en geen wolkje aan de lucht. We lopen weer door eucalyptusbossen en komen in de buurt van het vliegveld LAVACOLLA van Santiago. Op deze plek, bij een klein beekje wasten de pelgrims in de Middeleeuwen zich zorgvuldig, om netjes bij het graf van de apostel aan te komen.
We komen aan op de MONTE DE GOZO, berg van de vreugde, een bescheiden heuvel waar de pelgrims voor het eerst de torens van de kathedraal van Santiago konden zien. Nu is dit niet meer mogelijk door de vele nieuwe gebouwen die het zicht belemmeren. In de buurt is een reusachtig complex gebouwd om bezoekers in onder te brengen. Dit werd gebouwd ter ere van het pausbezoek in 1989.
Vroeger moet het voor een pelgrim een fantastisch gevoel gegeven hebben. Pelgrims die in groep reisden eerden de pelgrim die het eerst de kathedraal kon zien. Deze pelgrim werd EL REY genoemd en mocht deze naam voor de rest van zijn leven dragen. Vandaar het grote aantal familienamen in Europa zoals Le Roy, König, Le Roi en DE CONINCK!
We zijn nu nog 4 km van de kathedraal. De voorstad is niet zo mooi, tot we aan de oude binnenstad komen en via kleine straatjes plots op het grote plein staan vóór de kathedraal! Het is 11u 45. Wat een gevoel! Het is ons gelukt! We schudden elkaar de hand, wensen elkaar proficiat. Wat een drukte om ons heen! Honderden pelgrims en nog veel meer toeristen!
We willen onmiddellijk binnen in de kathedraal maar er begint om 12u een kerkdienst. Dus halen we eerst onze COMPOSTELA, ons diploma, ons getuigschrift dat we de tocht hebben gelopen. Het is aanschuiven ondanks het feit dat er verschillende pelgrims gelijktijdig worden geholpen. We ontmoeten pelgrims die we al een tijdje uit het oog verloren waren en allemaal ervaren we die intense vreugde dat het gelukt is, dat ons doel is bereikt.
Groot is de ontgoocheling als we in de namiddag in de kathedraal een groet willen brengen aan de apostel en zijn beeltenis willen aanraken. Dé plaats waar duizenden pelgrims vóór ons hun hand hebben gelegd, waardoor het beeldhouwwerk is afgesleten, is afgesloten met een zwaar dranghek. We kunnen er niet meer bij. Wel kunnen we nog in de crypte de prachtige kist met de resten van de apostel zien. En we kunnen onze tocht écht afmaken door via een trap achter het altaar het beeld van Santiago te omarmen en een kus te geven.
We hebben ons doel bereikt: van de Sint Jacobskerk in Gent reizen naar het westen van Spanje om de apostel te groeten.
Dankbaarheid en verwondering zijn de gevoelens die primeren. Alles is goed verlopen en op het einde van de dag kwam alles steeds weer terecht!