Van Ostabat naar Lorca (5/6 tot 9/6/07)
5-6-07 Naar Saint-Jean-Pied-de-Port 22 km totaal 1614 km
Vandaag lopen we naar de poort van Spanje... Saint Jean-Pied-de-Port. De laatste etappe in Frankrijk. We krijgen een uitgebreid ontbijt en zetten er onmiddellijk een stevige pas in. Het geeft een goed gevoel. Samen met Marcel, getrainde halve marathonloper en Michel, man van 38 jaar, getrainde triatleet, stappen we goed door. We staan scherp. Ondanks de rugzak lopen we vlotjes aan 6 km/u. We komen dan ook al voor de middag aan in SJPD Port. Net door de stadspoort rechts is er een refugio waar alle pelgrims heen gaan om hun stempel en instructies voor de volgende etappe te krijgen. Aan tafeltjes zitten mensen die je in je eigen taal verder op weg zetten. De raadgevingen zijn duidelijk, het is een lastige etappe naar Roncesvalles: 26 km in totaal. Eerst 23 km stijgen, dan 3 km dalen. Dus zeer vroeg vertrekken. Ontbijten kan onderweg in een refuge. We voelen ons zeker. Onze conditie is goed en motivatie onverwoestbaar.
De sfeer verandert hier totaal. We zien tientallen pelgrims. Velen die hier pas beginnen zijn te herkennen aan hun onberispelijke kledij en nieuwe schoenen. Dan de anciens, zoals wij, modderschoenen, zweetvlekken, ongeschoren en een moeilijk te omschrijven pelgrimsblik. In SJPDP lopen we nog even het postkantoor binnen. Lulu, vrouw van P heeft poste restante een gids van de camino opgestuurd. P haalt de gids en stuurt meteen een pakket met spullen terug die hij niet meer nodig heeft. ’s Avonds eten we met zijn vijven gezellig samen in een restaurantje en kruipen dan vroeg in onze slaapzak. Want morgen trekken we de Pyreneeën in en verlaten definitief Frankrijk.
6-6-07 Naar Roncesvalles 26 km totaal 1640 km
We beginnen vandaag aan de etappe die als zeer zwaar wordt beschouwd. We volgen de route Napoleon. Napoleon liet deze aanleggen op zijn veldtocht naar het Iberisch schiereiland om snel naar het zuiden te kunnen oprukken.
We zijn afgetraind en dat laat zich voelen. De ene na de andere pelgrim steken we voorbij. We verbazen ons over de uitrusting van sommigen. Ze lopen op klimschoentjes of tennisschoenen, hebben rugzakken met slingerende drinkflessen en bungelende matjes... We zijn met tientallen onderweg. Pelgrims uit Brazilië, Canada, Australië, Japan, Ieren, Finnen, Denen... Het is niet te geloven.
Het parcours is ronduit schitterend. De wolken blijven achter in Frankrijk en naarmate we vorderen wordt de lucht blauw. Een grenssteen vertelt ons dat we in Navarra zijn, dus in Spanje. We zien onderweg gieren en arenden die in de luchtstroom op de pas moeiteloos blijven hangen. We genieten van mooie vergezichten. We komen vroeg in de gîte aan en krijgen een stempel en nummer. De eerste 120 pelgrims krijgen plaats. L en P hebben nr 14 en 15. Een bezoek aan de bar leert ons dat Spanje beduidend goedkoper is dan Frankrijk. We drinken dus maar enkele glazen San Miguel, het nationale Spaanse bier. Marcel en Michel zitten bij ons op het zomers warme terras. Bij de spaghetti carbonara drinken we een glaasje wijn. Met mate, want we letten op dat deze camino cato’lica niet te veel op een camino alco’lica gaat lijken. Even later zijn Adri en Trienette er ook. In deze bar kunnen we ook al reserveren voor de pelgrimsmaaltijd. Soep + forel + friet + dessert + wijn voor 8 euro! P die het best Spaans spreekt mag reserveren. We besluiten om vanavond ook naar de mis te gaan om 20u, dus voor het eten. De mis krijgt een speciaal staartje. Op het einde worden alle pelgrims naar voren geroepen en krijgen de pelgrimszegen. P speelt nog wat mondharmonica samen met een Deense pelgrim die een gitaar meesleurt. Muziek, de universele taal die iedereen begrijpt. Om 9u is iedereen binnen en worden de voorbereidingen getroffen voor de nacht. Alle 120 bedden zijn bezet. Ieder palmt zijn eigen plekje in. De schoenen staan netjes gerangschikt in het rek. Het is een over en weer geloop van jewelste. Iedereen moet nog eens plassen, tanden poetsen... Om 9u 30 worden de lichten gedimd en om 10u gaan ze uit. En wonder boven wonder wordt het heel stil. Alleen is er ’s nachts een ronkconcert van 30 man! En toch slapen we. Het is verboden om voor 6u op te staan. Een klein lichtje blijft branden voor de nachtplassers...
7-6-07 Naar Larrasoana 27 km totaal 1667 km
Vanaf 5u begint het te rommelen. De een na de andere staat op om te plassen. Ondanks het verbod om voor 6u op te staan zijn er pelgrims die om 5u 30 vertrekken. Het gewemel laat niet toe langer te slapen en precies om 5u 59 wordt het licht aangestoken. Ontbijten kan je onderweg, daar moeten we ons geen zorgen over maken. Je kan ook overal bocadillas, belegde broodjes, krijgen. Om 6u 20 zijn we al onderweg. Heerlijk fris en geen wolkje aan de lucht. We komen voorbij het Roeland kruis. Volgens de legende blies deze koene ridder op zijn hoorn om hulp in te roepen tegen het oprukkende Baskische leger, maar te laat. Iedereen stierf in de strijd.
Het pad is verzorgd en goed uitgepijld. Na 10 km vinden we langs de kant van het pad een spiksplinternieuw slaapmatje en een slaapzak van Wolfskin met prijskaartje er nog aan. Achtergelaten door een pelgrim die deze last letterlijk en figuurlijk niet meer kon ver-dragen. Michel neemt het matje, P de slaapzak. L gaat de zak deze nacht uittesten. Als ie goed is wordt de andere slaapzak morgen met nog wat andere spullen vanuit Pamplona naar huis gestuurd.
In de gîte heerst de gebruikelijke drukte. Iedereen wil zijn wasje doen, iedereen wil douchen. Toch hangt er een gezellig sfeertje te vergelijken met een folkfestival. Iedereen is lief voor elkaar.
8-6-07 Naar Cizur Menor (5 km voorbij Pamplona) 20 km totaal 1687 km
Het was deze morgen weer prijs. Vanaf 5u begint het. Ritsen gaan open, ritselende plastiekzakken, aanspannen van riempjes, doorspoelen van het toilet, gehoest, gekuch... Uitslapen is er niet bij. Dus staan we maar op. Twee Poolse fietsers zetten de fietsen buiten. Voor hen is het niet makkelijk. Ze spreken enkel Pools en 2 woorden Duits: danke schön! Ze moeten alles uitleggen in internationale (tarzan)gebarentaal. We eten de laatste restjes pain de Mie (nog uit Frankrijk) met enkele blokjes smeerkaas op. Ons laatste eten! Om 6u 40 vertrekken we met prachtig weer. De weg is duidelijk aangeduid met blauwe borden met gele opdruk, zo groot als normale verkeersborden. Als je hier nog verkeerd loopt ben je stekeblind. Naar Pamplona is het 15 km. We gaan letterlijk proberen om aan de schoenen een nieuwe hak te laten zetten. De slaapzak van L wordt naar huis gestuurd, de lichte die we gister vonden is uitgetest en goed bevonden. Het valt op dat we gewicht willen sparen. Als je bedenkt dat de rugzak aanvankelijk 23 kg woog en nu amper 15... Om halfelf zijn we in Pamplona en wijst een politieagent de weg naar een zapatero. We vinden er een in de ‘calle de zapaterio = schoenmakerstraat. P vraagt in zijn schoonste Spaans of de schoenen een nieuwe hak kunnen krijgen. Uit de waterval van woorden die ons overspoelt kunnen we opmaken dat dat geen probleem is en dat ze bovendien anderhalf uur later klaar zullen zijn. Op de “crocs” brengen we een bezoek aan de kerk van San Saturnin met het beeld van de Virgen Del Camino, beschermheilige van Pamplona en de St -Jacobsroute. Van de beroemde stierenloop is niet veel te merken. Je kan de route wel volgen via de straatnamen. Een bereidwillige man, Filipino uit Manila wijst ons de weg naar het postkantoor waar we postzegels kopen en het pakket doorsturen.
Om de grote drukte in de grote refugios te vermijden willen we nog 5 km stappen naar Cizur Menor. We halen eerst onze schoenen op die ambachtelijk en zeer vakkundig hersteld zijn. Een uurtje later zijn we aan de refugio. Ze wordt beheerd door de orde van Malta. We krijgen dan ook een mooie stempel met het Malthezerkruis. Wij zijn de eerste pelgrims vandaag. Een vriendelijke heer geeft uitleg. Er is wat gratis eten beschikbaar in de keuken. Voor een halve euro kan je uit een automaat allerlei frisdranken krijgen. In de zomerse zuiderse warmte doen we ons wasje en schrijven het verslag. Rond 17u komt de dubbelganger van Gaston Berghmans binnengewandeld. Hij doet de camino vanuit le Puy op wel een bijzondere manier, samen met nog een vriend, 2 vrouwen, een paard en een muildier. Eerst wordt alles uitgepakt en mogen de dieren grazen op een erg mager veldje. Als blijkt dat er te weinig eten is voor de dieren worden ze weer opgetuigd. De vrouwen blijven in onze refugio, de mannen gaan met de dieren een betere plek opzoeken en daar de nacht doorbrengen. Volgend jaar willen ze op die manier een trekking doen door Mongolië.
’s Nachts op de kamers is het broeierig heet. Gelukkig liggen we vlak bij een raam.
9-6-07 Naar Lorca 31 km totaal 1718 km
Een corpulente Duitse dame lag deze nacht zo te zweten dat ze een natte handdoek op haar hoofd legde. Ze hield de hele dormitoria wakker met haar krachtig gesnurk. Het wordt eentonig maar elke nacht is er wel iemand die anderen uit hun slaap houdt. Wennen doet het niet. Vanaf 5u is er alweer gerammel en geritsel. Maar een pelgrim klaagt niet, we zochten het zelf...
Om 6u30 zijn we op weg. Vandaag moeten we over de Perdonberg. Het valt allemaal best mee want de klim gaat heel geleidelijk. Op de kam waar het steeds waait staan tientallen windmolens. Spanje doet duidelijk aan milieuvriendelijke energiewinning.
Onderweg zien we veel steeneiken en amandelbomen, volgens een inwoner om er Turon mee te maken, een typisch Spaanse lekkernij. Op het pad komen we aan een eenvoudig gedenkteken van een overleden Vlaamse pelgrim. Er ligt een ontroerend briefje bij van een vriend die speciaal voor hem de camino liep en hier een bericht achter liet.
Even voor Puente La Reina zien we een monumentje dat ons vertelt dat vanaf hier alle aanlooproutes samenkomen en er slechts 1 weg meer is. Wat verder zien we de eerste ooievaars. Hoog boven op een schoorsteen zitten ze op een reusachtig nest. Het wordt warm en we hebben honger. In een bar kopen we een bocadillo belegd met tortilla con jamon. Samen met een café con leche is dit een stevige maaltijd voor nog geen 5 euro. We gaan nog tot Lorca. Het is bloedheet. Vandaag moet ons papier ingevuld worden dat als bewijs dient dat we op de dag van de verkiezingen in het buitenland zijn. Normaal gebeurt dat in een politiekantoor maar omdat we dat niet vinden vullen we zelf het formulier in en zetten er een stempel van de refugio op. We hebben geluk! We vinden een kamertje voor 4, 2 stapelbedden voor Marcel, Michel, P en L.
’s Avonds worden we verrast door een formidabel onweer. Het water gutst door de straten. Niet te geloven hoeveel water er naar beneden stort. Enkele pelgrims die nog verder wilden bedenken zich, ze blijven hier.
Morgen willen we naar Los Arcos. Om zoveel mogelijk te profiteren van de ochtendfriste (het is 30 km) willen we vroeg vertrekken. Lionel, een Zwitser uit Genève, biedt zich aan om ons morgen om 5u te wekken. Moet kunnen, vinden we, of zijn dit de eerste tekenen van krankzinnigheid?
Vandaag lopen we naar de poort van Spanje... Saint Jean-Pied-de-Port. De laatste etappe in Frankrijk. We krijgen een uitgebreid ontbijt en zetten er onmiddellijk een stevige pas in. Het geeft een goed gevoel. Samen met Marcel, getrainde halve marathonloper en Michel, man van 38 jaar, getrainde triatleet, stappen we goed door. We staan scherp. Ondanks de rugzak lopen we vlotjes aan 6 km/u. We komen dan ook al voor de middag aan in SJPD Port. Net door de stadspoort rechts is er een refugio waar alle pelgrims heen gaan om hun stempel en instructies voor de volgende etappe te krijgen. Aan tafeltjes zitten mensen die je in je eigen taal verder op weg zetten. De raadgevingen zijn duidelijk, het is een lastige etappe naar Roncesvalles: 26 km in totaal. Eerst 23 km stijgen, dan 3 km dalen. Dus zeer vroeg vertrekken. Ontbijten kan onderweg in een refuge. We voelen ons zeker. Onze conditie is goed en motivatie onverwoestbaar.
De sfeer verandert hier totaal. We zien tientallen pelgrims. Velen die hier pas beginnen zijn te herkennen aan hun onberispelijke kledij en nieuwe schoenen. Dan de anciens, zoals wij, modderschoenen, zweetvlekken, ongeschoren en een moeilijk te omschrijven pelgrimsblik. In SJPDP lopen we nog even het postkantoor binnen. Lulu, vrouw van P heeft poste restante een gids van de camino opgestuurd. P haalt de gids en stuurt meteen een pakket met spullen terug die hij niet meer nodig heeft. ’s Avonds eten we met zijn vijven gezellig samen in een restaurantje en kruipen dan vroeg in onze slaapzak. Want morgen trekken we de Pyreneeën in en verlaten definitief Frankrijk.
6-6-07 Naar Roncesvalles 26 km totaal 1640 km
We beginnen vandaag aan de etappe die als zeer zwaar wordt beschouwd. We volgen de route Napoleon. Napoleon liet deze aanleggen op zijn veldtocht naar het Iberisch schiereiland om snel naar het zuiden te kunnen oprukken.
We zijn afgetraind en dat laat zich voelen. De ene na de andere pelgrim steken we voorbij. We verbazen ons over de uitrusting van sommigen. Ze lopen op klimschoentjes of tennisschoenen, hebben rugzakken met slingerende drinkflessen en bungelende matjes... We zijn met tientallen onderweg. Pelgrims uit Brazilië, Canada, Australië, Japan, Ieren, Finnen, Denen... Het is niet te geloven.
Het parcours is ronduit schitterend. De wolken blijven achter in Frankrijk en naarmate we vorderen wordt de lucht blauw. Een grenssteen vertelt ons dat we in Navarra zijn, dus in Spanje. We zien onderweg gieren en arenden die in de luchtstroom op de pas moeiteloos blijven hangen. We genieten van mooie vergezichten. We komen vroeg in de gîte aan en krijgen een stempel en nummer. De eerste 120 pelgrims krijgen plaats. L en P hebben nr 14 en 15. Een bezoek aan de bar leert ons dat Spanje beduidend goedkoper is dan Frankrijk. We drinken dus maar enkele glazen San Miguel, het nationale Spaanse bier. Marcel en Michel zitten bij ons op het zomers warme terras. Bij de spaghetti carbonara drinken we een glaasje wijn. Met mate, want we letten op dat deze camino cato’lica niet te veel op een camino alco’lica gaat lijken. Even later zijn Adri en Trienette er ook. In deze bar kunnen we ook al reserveren voor de pelgrimsmaaltijd. Soep + forel + friet + dessert + wijn voor 8 euro! P die het best Spaans spreekt mag reserveren. We besluiten om vanavond ook naar de mis te gaan om 20u, dus voor het eten. De mis krijgt een speciaal staartje. Op het einde worden alle pelgrims naar voren geroepen en krijgen de pelgrimszegen. P speelt nog wat mondharmonica samen met een Deense pelgrim die een gitaar meesleurt. Muziek, de universele taal die iedereen begrijpt. Om 9u is iedereen binnen en worden de voorbereidingen getroffen voor de nacht. Alle 120 bedden zijn bezet. Ieder palmt zijn eigen plekje in. De schoenen staan netjes gerangschikt in het rek. Het is een over en weer geloop van jewelste. Iedereen moet nog eens plassen, tanden poetsen... Om 9u 30 worden de lichten gedimd en om 10u gaan ze uit. En wonder boven wonder wordt het heel stil. Alleen is er ’s nachts een ronkconcert van 30 man! En toch slapen we. Het is verboden om voor 6u op te staan. Een klein lichtje blijft branden voor de nachtplassers...
7-6-07 Naar Larrasoana 27 km totaal 1667 km
Vanaf 5u begint het te rommelen. De een na de andere staat op om te plassen. Ondanks het verbod om voor 6u op te staan zijn er pelgrims die om 5u 30 vertrekken. Het gewemel laat niet toe langer te slapen en precies om 5u 59 wordt het licht aangestoken. Ontbijten kan je onderweg, daar moeten we ons geen zorgen over maken. Je kan ook overal bocadillas, belegde broodjes, krijgen. Om 6u 20 zijn we al onderweg. Heerlijk fris en geen wolkje aan de lucht. We komen voorbij het Roeland kruis. Volgens de legende blies deze koene ridder op zijn hoorn om hulp in te roepen tegen het oprukkende Baskische leger, maar te laat. Iedereen stierf in de strijd.
Het pad is verzorgd en goed uitgepijld. Na 10 km vinden we langs de kant van het pad een spiksplinternieuw slaapmatje en een slaapzak van Wolfskin met prijskaartje er nog aan. Achtergelaten door een pelgrim die deze last letterlijk en figuurlijk niet meer kon ver-dragen. Michel neemt het matje, P de slaapzak. L gaat de zak deze nacht uittesten. Als ie goed is wordt de andere slaapzak morgen met nog wat andere spullen vanuit Pamplona naar huis gestuurd.
In de gîte heerst de gebruikelijke drukte. Iedereen wil zijn wasje doen, iedereen wil douchen. Toch hangt er een gezellig sfeertje te vergelijken met een folkfestival. Iedereen is lief voor elkaar.
8-6-07 Naar Cizur Menor (5 km voorbij Pamplona) 20 km totaal 1687 km
Het was deze morgen weer prijs. Vanaf 5u begint het. Ritsen gaan open, ritselende plastiekzakken, aanspannen van riempjes, doorspoelen van het toilet, gehoest, gekuch... Uitslapen is er niet bij. Dus staan we maar op. Twee Poolse fietsers zetten de fietsen buiten. Voor hen is het niet makkelijk. Ze spreken enkel Pools en 2 woorden Duits: danke schön! Ze moeten alles uitleggen in internationale (tarzan)gebarentaal. We eten de laatste restjes pain de Mie (nog uit Frankrijk) met enkele blokjes smeerkaas op. Ons laatste eten! Om 6u 40 vertrekken we met prachtig weer. De weg is duidelijk aangeduid met blauwe borden met gele opdruk, zo groot als normale verkeersborden. Als je hier nog verkeerd loopt ben je stekeblind. Naar Pamplona is het 15 km. We gaan letterlijk proberen om aan de schoenen een nieuwe hak te laten zetten. De slaapzak van L wordt naar huis gestuurd, de lichte die we gister vonden is uitgetest en goed bevonden. Het valt op dat we gewicht willen sparen. Als je bedenkt dat de rugzak aanvankelijk 23 kg woog en nu amper 15... Om halfelf zijn we in Pamplona en wijst een politieagent de weg naar een zapatero. We vinden er een in de ‘calle de zapaterio = schoenmakerstraat. P vraagt in zijn schoonste Spaans of de schoenen een nieuwe hak kunnen krijgen. Uit de waterval van woorden die ons overspoelt kunnen we opmaken dat dat geen probleem is en dat ze bovendien anderhalf uur later klaar zullen zijn. Op de “crocs” brengen we een bezoek aan de kerk van San Saturnin met het beeld van de Virgen Del Camino, beschermheilige van Pamplona en de St -Jacobsroute. Van de beroemde stierenloop is niet veel te merken. Je kan de route wel volgen via de straatnamen. Een bereidwillige man, Filipino uit Manila wijst ons de weg naar het postkantoor waar we postzegels kopen en het pakket doorsturen.
Om de grote drukte in de grote refugios te vermijden willen we nog 5 km stappen naar Cizur Menor. We halen eerst onze schoenen op die ambachtelijk en zeer vakkundig hersteld zijn. Een uurtje later zijn we aan de refugio. Ze wordt beheerd door de orde van Malta. We krijgen dan ook een mooie stempel met het Malthezerkruis. Wij zijn de eerste pelgrims vandaag. Een vriendelijke heer geeft uitleg. Er is wat gratis eten beschikbaar in de keuken. Voor een halve euro kan je uit een automaat allerlei frisdranken krijgen. In de zomerse zuiderse warmte doen we ons wasje en schrijven het verslag. Rond 17u komt de dubbelganger van Gaston Berghmans binnengewandeld. Hij doet de camino vanuit le Puy op wel een bijzondere manier, samen met nog een vriend, 2 vrouwen, een paard en een muildier. Eerst wordt alles uitgepakt en mogen de dieren grazen op een erg mager veldje. Als blijkt dat er te weinig eten is voor de dieren worden ze weer opgetuigd. De vrouwen blijven in onze refugio, de mannen gaan met de dieren een betere plek opzoeken en daar de nacht doorbrengen. Volgend jaar willen ze op die manier een trekking doen door Mongolië.
’s Nachts op de kamers is het broeierig heet. Gelukkig liggen we vlak bij een raam.
9-6-07 Naar Lorca 31 km totaal 1718 km
Een corpulente Duitse dame lag deze nacht zo te zweten dat ze een natte handdoek op haar hoofd legde. Ze hield de hele dormitoria wakker met haar krachtig gesnurk. Het wordt eentonig maar elke nacht is er wel iemand die anderen uit hun slaap houdt. Wennen doet het niet. Vanaf 5u is er alweer gerammel en geritsel. Maar een pelgrim klaagt niet, we zochten het zelf...
Om 6u30 zijn we op weg. Vandaag moeten we over de Perdonberg. Het valt allemaal best mee want de klim gaat heel geleidelijk. Op de kam waar het steeds waait staan tientallen windmolens. Spanje doet duidelijk aan milieuvriendelijke energiewinning.
Onderweg zien we veel steeneiken en amandelbomen, volgens een inwoner om er Turon mee te maken, een typisch Spaanse lekkernij. Op het pad komen we aan een eenvoudig gedenkteken van een overleden Vlaamse pelgrim. Er ligt een ontroerend briefje bij van een vriend die speciaal voor hem de camino liep en hier een bericht achter liet.
Even voor Puente La Reina zien we een monumentje dat ons vertelt dat vanaf hier alle aanlooproutes samenkomen en er slechts 1 weg meer is. Wat verder zien we de eerste ooievaars. Hoog boven op een schoorsteen zitten ze op een reusachtig nest. Het wordt warm en we hebben honger. In een bar kopen we een bocadillo belegd met tortilla con jamon. Samen met een café con leche is dit een stevige maaltijd voor nog geen 5 euro. We gaan nog tot Lorca. Het is bloedheet. Vandaag moet ons papier ingevuld worden dat als bewijs dient dat we op de dag van de verkiezingen in het buitenland zijn. Normaal gebeurt dat in een politiekantoor maar omdat we dat niet vinden vullen we zelf het formulier in en zetten er een stempel van de refugio op. We hebben geluk! We vinden een kamertje voor 4, 2 stapelbedden voor Marcel, Michel, P en L.
’s Avonds worden we verrast door een formidabel onweer. Het water gutst door de straten. Niet te geloven hoeveel water er naar beneden stort. Enkele pelgrims die nog verder wilden bedenken zich, ze blijven hier.
Morgen willen we naar Los Arcos. Om zoveel mogelijk te profiteren van de ochtendfriste (het is 30 km) willen we vroeg vertrekken. Lionel, een Zwitser uit Genève, biedt zich aan om ons morgen om 5u te wekken. Moet kunnen, vinden we, of zijn dit de eerste tekenen van krankzinnigheid?
